Siedziba najbogatszego i wpływowego w Gdańsku rodu Ferberów, dał on miastu: 6 burmistrzów, 3 ławników, 6 rajców, 3 kanoników i 1 biskupa. Historia kamienicy zaczyna się w 1560 roku kiedy Constantin Ferber, syn Eberharda, postanawia wznieść kamienicę według najnowszych trendów architektonicznych manieryzmu, celem podkreślenia znaczenia i bogactwa rodziny. Zarówno Eberhard i Constantin byli burmistrzami Gdańska, ten pierwszy zwany również królem Gdańska. Constantin wsławił się nieustępliwością, sprawną dyplomacją i politycznym zwycięstwem w wojnie polsko-gdańskiej w 1577 roku. Kamienica służyła właścicielom do roku 1786 - do dnia śmierci ostatniego przedstawiciela rodu. Kamienica nie od zawsze nosiła nazwę "Dom Ferberów". Wcześniej nazywano ją "Adam i Ewa", źródłem była scenka umieszczona na drzwiach ukazująca wypędzenie pierwszych rodziców, Adama i Ewy z raju. Legenda głosi że drzwi miały diabelską moc. Eberhard Ferber po śmierci swojej ukochanej żony żył w samotności. Pragnął przywołać żonę z zaświatów. Skontaktował się z weneckim mistrzem magii, który obiecał spełnić jego życzenie. Dwa organizowane seanse nie powiodły się. Przyczyną, jak stwierdził czarownik, była obecność osób trzecich. Podczas trzeciej wizyty weneckiego maga w domu miał być tylko rajca, sługa jednak nie chciał dopuścić do wywołania swojej zmarłej pani i ukrył się w kominku. Mistrz magii przystąpił do dzieła. Kiedy nastąpił wreszcie kontakt z zaświatami zniknął nagle sługa schowany w kominku i pojawili się pierwsi rodzice - Adam i Ewa, potem ojciec gospodarza i na końcu postać zmarłej żony. Rajca Ferber rzucił się na kolana przed postacią zmarłej prosząc o przebaczenie za zakłócenie jej wiecznego spoczynku. W tym momencie jakaś nie wyjaśniona siła poraziła rajcę, a mistrz magii wraz z wywołanymi postaciami zniknął na zawsze. Stąd na drzwiach scena ze scenką ukazującą Adama i Ewę oraz pierwszy grzech. Po śmierci rajcy kamienica stała niezamieszkała. Krążyła legenda, iż kamienicę nawiedzają duchy. Od tego czasu przyjął się zwyczaj, że przestępców prowadzonych na stracenie zatrzymywano przed drzwiami kamienicy, a nad ich głowami łamano drewniane laski. Około połowy XIX wieku znaleźli się odważni, którzy postanowili przebudować parter kamienicy i otworzyć tam cukiernię. Drzwi usunięto. Ciążąca na kamienicy klątwa zniknęła. Kolejną opowieścią jest historia o chłopcu, dziedzicu ferberowskiej fortuny i potęgi, który z okna kamienicy, trzymany przez opiekunkę, oglądał barwny orszak jednego z królów wjeżdżających do gdańska i towarzyszące temu powitanie gdańszczan. Nieuważna opiekunka zapatrzyła się, na jakiegoś szczególnie urodziwego młodzieńca z królewskiego orszaku i rozluźniła uścisk ramion, którymi asekurowała stojące na parapecie dziecko. Nieszczęście tylko czekało na taką okazję. Chłopiec zachwiał się i runął z trzeciego piętra w dół prosto na przedproże. Uratować miał go kosz pełen kapusty ustawiony przez służącą na przedprożu, w którym bezpiecznie wylądował. Zestawienie tej legendy z figurką spadającego dziecka na samej górze epitafium Constantina Ferbera w Kościele Mariackim, pozwala rozpoznać w nim bohatera legendy.

Cmentarz ewangelicki przetrwał do końca wojny, po której został zdewastowany i praktycznie zlikwidowany. Jedyną pozostałością po dawnym cmentarzu jest kilka nieznanych nagrobków oraz dwie zabytkowe, pochodzące z II połowy XVIII wieku stele mennonickie.

Najdalej na północ wysunięta brama Długiego Pobrzeża, zbudowana pod koniec XV wieku, jest przykładem gotyckiej architektury obronnej. Poprzednio znana jako Brama Rybacka, Brama Straganiarska należy do młodszych gotyckich bram wodnych, powstała w latach 1482-1483. Podobnie jak Brama Chlebnicka i Brama Mariacka, zachowuje charakterystyczne cechy architektury flamandzkiej. W 1765 roku, brakowało już charakterystycznych gotyckich szczytów, sugerując, że brama prawdopodobnie pełniła funkcję mieszkalną. W drugiej połowie XIX wieku została przebudowana i obudowana. W 1897 roku, na miejscu zburzonej części południowej, wzniesiono okazałą kamienicę czynszową, która dominowała na tle bramy. Charakterystycznym elementem bramy jest triada herbowa - Herb Gdańska, Herb Polski oraz Herb Prus Królewskich, umieszczona nad przejazdem od strony Motławy. Budynek ten był również miejscem zamieszkania Zbigniewa Cybulskiego w latach 50. i 60., gdy był aktorem Teatru Wybrzeże.

Przed usypaniem wałów obronnych na Dolnym Mieście, brama wraz z Psim Wałem pełniła funkcję obronną na wschodnim wylocie miasta. Nazwa wału nawiązywała do groźnych psów z miejskiej psiarni, które nocą strzegły Wyspy Spichrzów. Wybudowana w XV wieku, wieża bramy została nazwana z powodu swojego podobieństwa do olbrzymiej stągwi na mleko. W XIX wieku planowano rozbiórkę bramy i przeprowadzenie przez nią ulicy, jednak gwałtowne protesty społeczne skłoniły władze do zmiany trasy drogi, omijając zabytek łukiem. Na murze bramy widoczna jest Triada Herbowa, przedstawiająca herby Rzeczypospolitej, Gdańska i Prus Królewskich. Na nabrzeżnym murze można zobaczyć bardzo zniszczony znacznik jednej z powodzi.

Powstała w 1346 roku, w celu wzmocnienia ochrony zachodnich, powstałych w średniowieczu, obwarowań Gdańska. Baszta jest przykryta charakterystycznym stożkowatym dachem. Dziwnie kontrastująca z potęgą murów, w dolnej części baszty grubość muru dochodzi do 4 metrów. W najniższej kondygnacji wieży znajduje się magazyn, wskazujący na pierwotne wykorzystanie baszty jako reduty przystosowanej do długiej i samodzielnej obrony. Po wybudowaniu obok Wielkiej Zbrojowni pełniła funkcję prochowni, później zaś stała się magazynem furażu dla koni - stąd jej dzisiejsza nazwa.

Przystań w Błotniku jest częścią Żeglarskiej Wielkiej Pętli Żuławskiej, która wiedzie od Gdańska przez Błotnik do Białej Góry, Malborka, Elbląga, portów Zalewu Wiślanego i przez Szkarpawę oraz Przegalinę do Błotnika. Oficjalne otwarcie przystani nastąpiło 4 czerwca 2012 roku. Przystań znajduje się na początku Martwej Wisły. Budynek klubowy usadowiono na palach nad wodą. Na brzegu jest rozległy parking i plac na jachty, które mogą tu zimować. Miejsca do cumowania jachtów przy długich pomostach mają zasilanie w wodę pitną oraz energię elektryczną. Przed inauguracją sezonu żeglarskiego 2013 spodziewane jest otwarcie 23-metrowej wieży widokowej Żuławskie Oko. Z wieży widoczne będą nadbałtyckie plaże na Wyspie Sobieszewskiej, ujście Wisły oraz Żuławy wraz z infrastrukturą melioracyjną i kanałami odwadniającymi.

Pod koniec XIX wieku zwano ten plac imieniem Leopolda von Wintera, na część wybitnego burmistrza Gdańska w latach 1861-1890. Było to reprezentacyjne miejsce Starego Przedmieścia, z strzyżonymi krzewami i widowiskową fontanną.

Plac Wałowy powstał w pierwszej połowie XVII wieku, w pustej przestrzeni między późnogotyckimi a nowożytnymi fortyfikacjami miasta. Służył przez wieki celom wojskowym - był placem ćwiczeń oddziałów najpierw miejskich, później pruskich. Po zniwelowaniu nowożytnych fortyfikacji miasta, które w u progu XX wieku stały się bezużyteczne pod względem militarnym, powstał w tym miejscu reprezentacyjny park. Pośrodku zbudowano dużą fontannę otoczoną klombem. Pod koniec XIX wieku ustawiono tam pomnik grenadierów.

Centralne Muzeum Morskie założone zostało w 1960 roku jako Muzeum Morskie, do rangi Centralnego podniesione zostało w roku 1972. Instytucja przyjmująca za swoje posłannictwo ochronę dziedzictwa nautologicznego, poprzez gromadzenie i zabezpieczanie zabytków związanych z żeglugą, szkutnictwem, okrętownictwem, rybołówstwem oraz upowszechniające wiedzę o nich, a także o morskiej historii Polski i jej gospodarce.

Zabytkowy siedmiopiętrowy spichlerz. Jest jedynym gdańskim spichlerzem, który przetrwał zniszczenia II wojny światowej. Jest również jedynym gdańskim spichlerzem, który odbudowany został z użyciem oryginalnych materiałów, z epoki. Obecnie znajduję się w nim otwarte w 2008 roku Centrum Edukacji Archeologicznej. Efektowna ekspozycja z efektami dźwiękowymi, a także zapachami, przedstawia uliczkę średniowiecznego Gdańska z przełomu XIV i XV wieku - odtworzony został widok kramów, warsztatów rzemieślniczych, a nawet łaźni. Ciekawostką jest że postacie odtworzono na podstawie badań antropometrycznych przeprowadzonych na szkieletach odnalezionych obok Kościoła świętego Mikołaja.

Została ufundowana w XVII wieku przez rajców gdańskich. Projekt figury Neptuna zaprojektował Abraham van den Blocke, najwybitniejszy architekt Gdańska z tamtego okresu. Jej obecny wygląd pochodzi z czasów przebudowy i odnowienia w XVIII wieku. Posąg Neptuna został odlany w 1615 roku. Manierystyczna w swym wyglądzie figura boga mórz jest zbudowana w oparciu o łamaną linię, przeznaczona do oglądania ze wszystkich stron. Głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest nawiązaniem do Torsu Belwederskiego. Powyższe analogie świadczą o tym, że fontanna jest jednym z nielicznych przykładów obecności rzeźby antycznej w architekturze Gdańska. Na wspaniałej kracie pochodzącej z 1634 roku, odnowionej około połowy XVIII wieku, miasto umieściło wykute z żelaza i złocone polskie orły. Orły te usunięto w okresie międzywojennym. W czasie II wojny światowej fontannę rozmontowano i przechowano poszczególne jej części. Znaleziono je wszystkie z wyjątkiem trzonu pod czaszę. W 1954 roku zakończono montaż fontanny i uruchomiono ją w dniu 22 lipca. Stanowi ona jeden z najpiękniejszych akcentów plastycznych Królewskiej Drogi. W kwietniu 1988 roku, podczas dorocznej konserwacji, na polecenie władz Gdańska, zakryto posągowi przyrodzenie listkiem.

Pomnik wykonany w 1897 roku przez Tadeusza Barącza, odlany w brązie, podstawa pomnika wykonana jest z szarego piaskowca tarnopolskiego. Postać Króla przedstawiona jest w narodowym stroju, w żupanie i kontuszu, na wspiętym rumaku, przeskakującym obalone działo, kosz faszynowy i strzaskaną lawetę. Twarz króla była zwrócona na południowy wschód, skąd najczęściej nadchodziło niebezpieczeństwo dla Lwowa. Był to dar społeczeństwa Lwowa w 200 rocznicę zwycięstwa spod Wiednia. Zdobił on kiedyś na Wałach Hetmańskich wejście do Opery Lwowskiej, w najbardziej reprezentacyjnym spacerowym ciągu Lwowa. Dziś miejsce to zajmowane jest przez pomnik Tarasa Szewczenki. Przez kilkanaście lat stał bez cokołu na trawniku przed Pałacem Wilanowskim, do Gdańska sprowadzono go w 1965 roku.

Galeria znajduje się w historycznym budynku dawnej łaźni miejskiej, który zaskakuje swoim niecodziennym kształtem, przypominającym piec kąpielowy. Od 1989 roku obiekt ten pełni funkcję Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Jego głównym celem jest prezentacja i szerzenie powszechnych wartości sztuki współczesnej, będącej integralną częścią światowego dziedzictwa kultury. Poprzez eksponowanie najnowszych tendencji w sztuce, reagowanie na obecne zjawiska kulturalno-cywilizacyjne oraz prowadzenie edukacji w tym kontekście, galeria angażuje się w organizację wystaw, artystyczne wymiany, innowacyjne programy edukacyjne, konferencje naukowe, wykłady, koncerty i pokazy filmowe.

Pomnik Alfa Liczmańskiego komendanta i współorganizatora Związku Harcerstwa Polskiego w Wolnym Mieście Gdańsk. Twórca drużyny harcerskiej imienia Zawiszy Czarnego (1930), komendant hufca gdańskiego. Od 1935 komendant Gdańskiej Chorągwi ZHP. Zamordowany w Obozie Koncentracyjnym KL Stutthof w marcu 1940 roku.

Pomnik Jana Heweliusza, astronoma, rajcy Starego Miasta, piwowara. Jego Autorem jest Jan Szczypka, pedagog gdańskiej ASP.