Najważniejsza brama wjazdowa do Gdańska pierwotnie znajdowała się pomiędzy nowożytnymi fortyfikacjami miasta, które zostały zaprojektowane przez Hansa Kramera i wzniesione w latach 1571–1576. To przez tę bramę polscy królowie zawsze wjeżdżali do Gdańska. Budowę bramy ukończono ostatecznie w 1588 roku, a więc pierwszym polskim królem, który ją ujrzał, był August III Waza.Projektantem bramy, w duchu stylu renesansu, był Wilhelm van den Blocke i to on nadał jej piękną kamienną dekoracje. Masywna forma budowli inspirowana była bramami miejskimi Antwerpii, które wzorowane były na włoskich konstrukcjach. W zasadniczej części bramy trzy wloty, główny największy przeznaczony dla ruchu kołowego i po bokach dwa mniejsze przeznaczone dla ruchu pieszego. Wjazd i wejścia flankowane są podwójnym pilastrem z kapitelem toskańskim. Cała kondygnacja ozdobiona rustyką z głęboko ciosanym ornamentem roślinnym. Bardzo ciekawym elementem jest górna część budowli, czyli attyka, można powiedzieć że nieproporcjonalnie wysoka. Istnieje konstrukcyjne uzasadnienie takiego rozwiązania, w tej części budowli chowała się brona czyli krata broniąca wjazdu do miasta. Głównym zdobieniem attyki, jest tak zwana triada herbowa, nad głównym wjazdem herb Rzeczypospolitej podtrzymywany przez dwa anioły, po prawej herb Gdańska podtrzymywany przez dwa lwy i po lewej herb Prus Królewskich podtrzymywany przez dwa jednorożce. Całość wieńczą cztery lwy pilnujące wjazdu do miasta.Przy zakończeniu pilastrów, znajdują się trzy sentencje łacińskie, jest to wpływ panującej wówczas modzie na umieszczanie sentencji o sprawiedliwości, pobożności, pokoju, wolności i zgodzie:Pierwsza: Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – "Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Republiki".Druga: Lustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – "Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw." Co ciekawe, jeśli przeczytamy tylko dolną, uwydatnioną linijkę, otrzymamy: Rum omnium Fundamenta, co można przetłumaczyć jako "Rum podstawą wszystkiego." To uznawane jest za typowy przykład ówczesnego gdańskiego humoru.Trzecia: Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda.

Dwór powstał w 1802 roku i należał do zamożnych kupców. Jest utrzymany w klasycznym stylu. Ślady dawnej świetności tego budynku widać gołym okiem. Wystarczy przyjrzeć się drewnianej sztukaterii werandy lub pozostałościom fresków na ścianach. Przed wojną właścicielem tego majątku ziemskiego był człowiek o nazwisku Neufeld. Najstarsi mieszkańcy Olszynki pamiętają, że dawał on pracę wielu ludziom. W czasie wojny pracowali tutaj także radzieccy jeńcy wojenni. Znajdował się tutaj także ogromny park (1,2 ha), w którym rosły okazałe, ponad stuletnie wiązy oraz staw. Charakterystyczne i cenne były holenderskie witraże zdobiące ganek. Po wojnie w dworku wstawiono ścianki działowe. Stworzono kilka mieszkań, do których wprowadzili się ludzie. Sufit i ściany zamalowano, pozostawiając tylko niewielką część fresków. Park został rozparcelowany. Dzisiaj część zajmują działki, a część zupełnie zdziczała. Ludzie, którzy wprowadzili się tu bezpośrednio po wojnie wspominali, że w salonie dworku na czarnym suficie wymalowany był nieboskłon z gwiazdami i planetami, co jest charakterystyczne dla miejsc spotkań loż masońskich.

To własnie w tej kamienicy od początku XVII wieku wyrabiano najbardziej znany gdański trunek Goldenwasser - "złota wódka", którą nawet wspominał Mickiewicz w Panu Tadeuszu - "... wódka to gdańska, napój miły dla Polaka". Produkcje tego trunku zapoczątkował w 1598 roku holenderski menonita, po otrzymaniu obywatelstwa gdańskiego, Ambrosius Vermoellen. Swoją wytwórnie nazwał Der Lachs - Łosoś. Ryba ta jest symbolem szczęścia i dobrobytu, od tej pory sygnowała wszystkie wyroby probierni. Jednak najsławniejszym produktem wytwarzanym w jego fabryczce stał się Goldwasser. Wydarzenie to upamiętnia tablica na elewacji kamienicy. Obecnie wyskokowego napoju nie produkuje się już w tym miejscu, ale od niedawna na Pomorzu w Pruszczu Gdańskim. Sama kamienica została odbudowana w stylu rokokowym z połowy XVII wieku. Sama receptura ukryta była przez wieki i była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Wiadomo było że w korzennej wódce pływa dwudziestodwu karatowe złoto. Markowy trunek Gdańska gościł na największych dworach europejskich i był ulubionym trunkiem Carycy Katarzyny II. Kroniki wspominają kolejnych właścicieli receptury: Bestvater, Henrichsdorf, Marwitz oraz Wundichow. Obecnie prawnym dziedzicem i właścicielem oryginalnej receptury jest graf von Hardenberg, właściciel fabryki likierów Hardenberg-Wilthen AG w Niemczech.

Podlegający Zarządowi Morskiego Portu Gdańsk SA, Wolny Obszar Celny został otwarty w 1996 roku. Oferuje usługi składowania importowanych towarów bez opłat celnych. W ostatnich latach widać wyraźną tendencję do przeładunku owoców, głównie cytrusy i samochodów.

Zbudowano około roku 1400, znajduję się w obrębie głównego miasta, jej zadaniem była obserwacja przedpola ze strony Starego Miasta, które w tym czasie nie posiadało własnych obwarowań. Obecnie baszta wznosi się na wysokość 36 metrów,ustawiona jest na planie ośmioboku. Składa się z ośmiu kondygnacji ze stanowiskami strzelniczymi, z czego trzy dolne są sklepione wraz z piwnicą, która służyła obrońcą za magazyn żywności. Mury ceglanego trzonu mają grubość od 2,5 m w przyziemiu do 1,2 m w wyższych partiach. Wejście do baszy wiodło po ganku muru wysokiego od południa oraz od strony Głównego Miasta w przyziemiu. Obok krawędzi dachu możemy zaobserwować ceglane arkady wsparte ceglanymi wspornikami, zwane machikułami, w tym miejscu biegł nadwieszony ganek z którego przez widoczne otwory, obrońcy mogli razić przeciwnika oblegającego basztę. Kiedyś nazwa baszty wywodziła się od sąsiedniej nie istniejącej już Baszty Dominikańskiej która pierwotnie i żartobliwie nazywana po niemiecku "Kiek in de Kök", co oznaczało "Patrz do kuchni" odnosiła się do pobliskich zabudowań klasztoru dominikańskiego. Na dzisiejszą Basztę Jacek przeszła w I połowie XVIII wieku, obecna nazwa została jej nadana po 1945 roku i odnosi się do świętego Jacka Odrowąża, dzięki któremu w 1227 roku książę Świętopełk sprowadził do Gdańska zakon dominikanów.

Przystań w Błotniku jest częścią Żeglarskiej Wielkiej Pętli Żuławskiej, która wiedzie od Gdańska przez Błotnik do Białej Góry, Malborka, Elbląga, portów Zalewu Wiślanego i przez Szkarpawę oraz Przegalinę do Błotnika. Oficjalne otwarcie przystani nastąpiło 4 czerwca 2012 roku. Przystań znajduje się na początku Martwej Wisły. Budynek klubowy usadowiono na palach nad wodą. Na brzegu jest rozległy parking i plac na jachty, które mogą tu zimować. Miejsca do cumowania jachtów przy długich pomostach mają zasilanie w wodę pitną oraz energię elektryczną. Przed inauguracją sezonu żeglarskiego 2013 spodziewane jest otwarcie 23-metrowej wieży widokowej Żuławskie Oko. Z wieży widoczne będą nadbałtyckie plaże na Wyspie Sobieszewskiej, ujście Wisły oraz Żuławy wraz z infrastrukturą melioracyjną i kanałami odwadniającymi.

Pod koniec XIX wieku zwano ten plac imieniem Leopolda von Wintera, na część wybitnego burmistrza Gdańska w latach 1861-1890. Było to reprezentacyjne miejsce Starego Przedmieścia, z strzyżonymi krzewami i widowiskową fontanną.

Plac Wałowy powstał w pierwszej połowie XVII wieku, w pustej przestrzeni między późnogotyckimi a nowożytnymi fortyfikacjami miasta. Służył przez wieki celom wojskowym - był placem ćwiczeń oddziałów najpierw miejskich, później pruskich. Po zniwelowaniu nowożytnych fortyfikacji miasta, które w u progu XX wieku stały się bezużyteczne pod względem militarnym, powstał w tym miejscu reprezentacyjny park. Pośrodku zbudowano dużą fontannę otoczoną klombem. Pod koniec XIX wieku ustawiono tam pomnik grenadierów.

Centralne Muzeum Morskie założone zostało w 1960 roku jako Muzeum Morskie, do rangi Centralnego podniesione zostało w roku 1972. Instytucja przyjmująca za swoje posłannictwo ochronę dziedzictwa nautologicznego, poprzez gromadzenie i zabezpieczanie zabytków związanych z żeglugą, szkutnictwem, okrętownictwem, rybołówstwem oraz upowszechniające wiedzę o nich, a także o morskiej historii Polski i jej gospodarce.

Zabytkowy siedmiopiętrowy spichlerz. Jest jedynym gdańskim spichlerzem, który przetrwał zniszczenia II wojny światowej. Jest również jedynym gdańskim spichlerzem, który odbudowany został z użyciem oryginalnych materiałów, z epoki. Obecnie znajduję się w nim otwarte w 2008 roku Centrum Edukacji Archeologicznej. Efektowna ekspozycja z efektami dźwiękowymi, a także zapachami, przedstawia uliczkę średniowiecznego Gdańska z przełomu XIV i XV wieku - odtworzony został widok kramów, warsztatów rzemieślniczych, a nawet łaźni. Ciekawostką jest że postacie odtworzono na podstawie badań antropometrycznych przeprowadzonych na szkieletach odnalezionych obok Kościoła świętego Mikołaja.

Została ufundowana w XVII wieku przez rajców gdańskich. Projekt figury Neptuna zaprojektował Abraham van den Blocke, najwybitniejszy architekt Gdańska z tamtego okresu. Jej obecny wygląd pochodzi z czasów przebudowy i odnowienia w XVIII wieku. Posąg Neptuna został odlany w 1615 roku. Manierystyczna w swym wyglądzie figura boga mórz jest zbudowana w oparciu o łamaną linię, przeznaczona do oglądania ze wszystkich stron. Głowa Neptuna przypomina głowę z posągu konnego Marka Aureliusza, zaś tors jest nawiązaniem do Torsu Belwederskiego. Powyższe analogie świadczą o tym, że fontanna jest jednym z nielicznych przykładów obecności rzeźby antycznej w architekturze Gdańska. Na wspaniałej kracie pochodzącej z 1634 roku, odnowionej około połowy XVIII wieku, miasto umieściło wykute z żelaza i złocone polskie orły. Orły te usunięto w okresie międzywojennym. W czasie II wojny światowej fontannę rozmontowano i przechowano poszczególne jej części. Znaleziono je wszystkie z wyjątkiem trzonu pod czaszę. W 1954 roku zakończono montaż fontanny i uruchomiono ją w dniu 22 lipca. Stanowi ona jeden z najpiękniejszych akcentów plastycznych Królewskiej Drogi. W kwietniu 1988 roku, podczas dorocznej konserwacji, na polecenie władz Gdańska, zakryto posągowi przyrodzenie listkiem.

Pomnik wykonany w 1897 roku przez Tadeusza Barącza, odlany w brązie, podstawa pomnika wykonana jest z szarego piaskowca tarnopolskiego. Postać Króla przedstawiona jest w narodowym stroju, w żupanie i kontuszu, na wspiętym rumaku, przeskakującym obalone działo, kosz faszynowy i strzaskaną lawetę. Twarz króla była zwrócona na południowy wschód, skąd najczęściej nadchodziło niebezpieczeństwo dla Lwowa. Był to dar społeczeństwa Lwowa w 200 rocznicę zwycięstwa spod Wiednia. Zdobił on kiedyś na Wałach Hetmańskich wejście do Opery Lwowskiej, w najbardziej reprezentacyjnym spacerowym ciągu Lwowa. Dziś miejsce to zajmowane jest przez pomnik Tarasa Szewczenki. Przez kilkanaście lat stał bez cokołu na trawniku przed Pałacem Wilanowskim, do Gdańska sprowadzono go w 1965 roku.

Galeria znajduje się w historycznym budynku dawnej łaźni miejskiej, który zaskakuje swoim niecodziennym kształtem, przypominającym piec kąpielowy. Od 1989 roku obiekt ten pełni funkcję Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Jego głównym celem jest prezentacja i szerzenie powszechnych wartości sztuki współczesnej, będącej integralną częścią światowego dziedzictwa kultury. Poprzez eksponowanie najnowszych tendencji w sztuce, reagowanie na obecne zjawiska kulturalno-cywilizacyjne oraz prowadzenie edukacji w tym kontekście, galeria angażuje się w organizację wystaw, artystyczne wymiany, innowacyjne programy edukacyjne, konferencje naukowe, wykłady, koncerty i pokazy filmowe.

Pomnik Alfa Liczmańskiego komendanta i współorganizatora Związku Harcerstwa Polskiego w Wolnym Mieście Gdańsk. Twórca drużyny harcerskiej imienia Zawiszy Czarnego (1930), komendant hufca gdańskiego. Od 1935 komendant Gdańskiej Chorągwi ZHP. Zamordowany w Obozie Koncentracyjnym KL Stutthof w marcu 1940 roku.

Pomnik Jana Heweliusza, astronoma, rajcy Starego Miasta, piwowara. Jego Autorem jest Jan Szczypka, pedagog gdańskiej ASP.