Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zwana również bazyliką Mariacką, to historyczna fara Głównego Miasta w Gdańsku, często określana jako „Korona Gdańska”. Pełniła funkcję kościoła katolickiego oraz ewangelickiego w latach 1572–1945. Wielki Mistrz Krzyżacki Ludolf Koenig wydał przywilej lokacyjny dla Głównego Miasta, który przewidywał budowę kościoła. Kamień węgielny pod tę świątynię położono 25 marca 1343 roku, podczas uroczystości Zwiastowania Pańskiego. Bazylika jest trzecią co do objętości świątynią na świecie zbudowaną z cegły. Jej budowa, realizowana etapami w miarę wzrostu zamożności miejskiej wspólnoty wiernych, trwała aż 159 lat. Wnętrze kościoła może pomieścić co najmniej 20 tysięcy wiernych, co jest raczej wyrazem zamożności mieszkańców niż rzeczywistego zapotrzebowania z czasów jego budowy, gdyż w chwili ukończenia liczba ludności Gdańska była jedynie dwukrotnie większa. Imponująca bryła z ciemnoczerwonej cegły dominuje nad dachami kamienic, a masywna wieża dzwonna o wysokości 82 metrów nadal stanowi najwyższy punkt w Śródmieściu Gdańska. Wraz z wieżyczkami na rogach, wieża ta stanowi ważny element panoramy miasta. Zbudowany w latach 1346–1502 kościół jest przykładem ceglanego gotyku, charakterystycznego dla krajów wokół Morza Bałtyckiego. Pomimo burzliwych dziejów, świątynia zachowała swoją historyczną formę architektoniczną, co potwierdza ikonografia sięgająca XVI wieku oraz bogaty wystrój wnętrza. Na uwagę zasługują liczne dzieła sztuki średniowiecznej, takie jak Ołtarz Koronacji Marii, Piękna Madonna Gdańska, Pietà, ołtarz św. Barbary, Tablica Dziesięciorga Przykazań, a także nowożytne, w tym obrazy i epitafia z XVI–XVIII wieku oraz słynny zegar astronomiczny.