Zabytkowy siedmiopiętrowy spichlerz. Jest jedynym gdańskim spichlerzem, który przetrwał zniszczenia II wojny światowej. Jest również jedynym gdańskim spichlerzem, który odbudowany został z użyciem oryginalnych materiałów, z epoki. Obecnie znajduję się w nim otwarte w 2008 roku Centrum Edukacji Archeologicznej. Efektowna ekspozycja z efektami dźwiękowymi, a także zapachami, przedstawia uliczkę średniowiecznego Gdańska z przełomu XIV i XV wieku - odtworzony został widok kramów, warsztatów rzemieślniczych, a nawet łaźni. Ciekawostką jest że postacie odtworzono na podstawie badań antropometrycznych przeprowadzonych na szkieletach odnalezionych obok Kościoła świętego Mikołaja.

Zabytkowy kościół rektorski, pierwotnie przyszpitalna kaplica. W latach 1622-1820 była to druga świątynia gdańskich kalwinistów. W 1844 przejęty przez armie Pruską jako kościół garnizonowy. Przebudowany w XVII i XIX wieku, wyposażenie współczesne.

Doskonale zachowany, skromny dom mieszkalny z okresu przełomu XVII i XVIII wieku, znany również jako Dom Pisarza. Mieszkali w nim kościelni kanceliści.

Dominikański Kościół św. Mikołaja w Gdańsku jest jednym z najstarszych i najbardziej znaczących zabytków sakralnych w mieście, jego początki sięgają XII wieku. Pierwsza romańska świątynia powstała prawdopodobnie w 1185 roku, na skrzyżowaniu dwóch ważnych szlaków handlowych, co podkreślało związek patrona kościoła, św. Mikołaja, z żeglarzami i kupcami. W 1227 roku książę Świętopełk przekazał kościół dominikanom, sprowadzonym przez św. Jacka Odrowąża, którzy wkrótce wznieśli przy świątyni klasztor. Papież Aleksander IV przyznał im w 1260 roku przywilej odpustu, co zapoczątkowało tradycję jarmarku dominikańskiego. Obecna gotycka bryła kościoła powstała na przełomie XIV i XV wieku. Kościół rozbudowywano stopniowo, a jego wnętrze zdobiło wiele wartościowych elementów, w tym ołtarz główny, stalle, ambonę oraz organy. Był wielokrotnie plądrowany podczas zamieszek religijnych w XVI wieku, lecz pozostał bastionem katolicyzmu w protestanckim Gdańsku. W 1587 roku w kościele wręczono królowi Zygmuntowi III akt elekcji, podkreślając jego znaczenie w historii Polski. Pod koniec XVII wieku przebudowano gotycką kaplicę św. Jacka, jednak klasztor dominikanów został zniszczony w 1813 roku podczas oblężenia Gdańska. W XIX wieku dominikanie opuścili miasto, a zabudowania klasztorne rozebrano. Mimo tego, kościół św. Mikołaja przetrwał II wojnę światową bez większych zniszczeń, co według legendy było zasługą kultu patrona czczonego również w prawosławiu. W 1929 roku papież Pius XI nadał świątyni tytuł Bazyliki Mniejszej, a po wojnie dominikanie powrócili do Gdańska, przywożąc ze Lwowa cudowny obraz Matki Bożej Zwycięskiej, który do dziś znajduje się w kościele.

Pierwotnie w miejscu kościoła istniała kaplica zgromadzenia żeńskiego pokutnic pod wezwaniem św. Marii Magdaleny. Jak głosi czternastowieczny ludowy przekaz, ukazała się tu Matka Boska, co dało początek wiary w uzdrawiającą moc wody czerpanej ze znajdującej się tu studzienki. Jednak początek klasztorowi dało zdarzenie w roku 1374. W drodze z Rzymu do Vadsteny w Szwecji, zatrzymał się kondukt żałobny z doczesnymi szczątkami założycielki Zakonu Najświętszego Zbawiciela świętej Brygidy Szwedzkiej. Mieszkańcy Gdańska oddali głęboki hołd zmarłej, której sarkofag z relikwiami umieszczono najpierw w kościele Mariackim, a następnie przeniesiono go, do kaplicy pokutnic. Przechowywanie relikwii Sługi Bożej zapoczątkował wielki kult św. Brygidy na całym Pomorzu. W XV i XVI wieku kościół i już istniejący klasztor rozbudowano, natomiast w wieku XVII do gotyckiego korpusu dobudowano barokową wieżę z hełmem. W XIX wieku nastąpiła kasata klasztoru, a w jego miejscu powstało pruskie więzienie garnizonowe. W czasie drugiej wojny światowej kościół mocno ucierpiał, dokończenia dzieła zniszczenia dokonał pożar w 1957 roku. Odbudowę podjęto w 1970 roku, wtedy kościół stał się nieoficjalną świątynią stoczniowców. Odegrał ogromną rolę podczas strajków sierpniowych w 1980 roku, oraz w stanie wojennym będąc ostoją dla podziemia Solidarności.

Jest to najstarsza i najbardziej okazała rezydencja w Sopocie. Została założona w II połowie XIX wieku przez kupca i przemysłowca Teodora Bahrendta. W 1857 roku właściciel wybudował pośrodku posesji piętrowy pałacyk o architekturze wzorowanej na renesansowych willach włoskich, z kwadratową wieżą zwieńczoną widokową loggią. Przed pałacykiem znajduje się obszerny taras obramowany kamienną balustradą. Z tarasu szerokie schody prowadzą do parku. W parku znajduje się cenny, ponad 150-letni drzewostan składający się z modrzewi, buków, dębów, lip i choin kanadyjskich. Pałac dwukrotnie przebudowywano: w 1933 roku dostawiono południowe skrzydło, a w 1975 roku wzniesiono dodatkowe piętro nad główną częścią budynku, niszcząc przy tym fragmenty dawnego wystroju. W obecnej chwili cała posesja wraz z budynkiem należy do osoby prywatnej.

Pierwsza informacja źródłowa o tym miejscu pochodzi z roku 1358, dowodzi o istnieniu tu niewielkiej kaplicy pod wezwaniem świętego Jana. O jurysdykcję nad kaplicą toczyli spór proboszczowie kościoła świętej Katarzyny i Mariackiego. Mocą wyroku komtura gdańskiego Giselberta von Dudulsheima kaplica świętego Jana stała się filią kościoła Świętej Katarzyny. Wraz z rozwojem Głównego Miasta rośnie rola kaplicy. Pod koniec XIV wieku zaczyna się budowa trójnawowej świątyni. Bardzo szybko po budowie światyni, pod względem wysokości obciążeń podatkowych kościół świętego Jana znajdował na drugim miejscu, zaraz po Mariackim. Jednak grunt na którym ustawiono budowlę był zbyt grząski, na niestabilność budowli miały także wpływ zbyt głębokie pochówki. Już w wieku XVI pojawiły się pęknięcia i odchylenie wschodnich ścian od pionu. Konstrukcję wzmacniano kilkakrotnie od końca XVI wieku, przez cały wiek XVII i XVIII. W czasie drugiej wojny światowej kościół bardzo ucierpiał, po wojnie prze pięćdziesiąt lat kościół był własnością miasta. Zdewastowane wnętrze kościoła posłużyło twórcom filmu Kolumbowie, do realizacji scen z Powstania Warszawskiego.Planowano tu utworzenie muzeum scenografii i sali koncertowej. Obecnie opiekę na świątynia sprawuje Centrum Świętego Jana - wspólne przedsięwzięcie Nadbałtyckiego Centrum Kultury i Duszpasterstwa Środowisk Twórczych. Odbywają się tu wystawy plastyczne i przedstawienia teatralne, a w niedziele i święta nabożeństwa.

Świątynia powołano na przełomie XIV i XV wieku, budowano ja etapami. Świeżo ukończoną budowle strawił pożar w 1499 roku. Podczas zawieruchy religijnej w Gdańsku w 1523 roku świątynie przejęli luteranie, która służyła im do 1945 roku. Przekazana pod koniec lat 40 jezuitom, pełniła rolę kościoła środowisk twórczych. W 1997 roku została oddana grekokatolikom, jako kościół parafialny i kontrkatedra diecezji wrocławsko-gdańskiej pod wezwaniem świętego Bartłomieja i Najświętszej Marii Panny.

Początki świątyni w tym miejscu sięgają roku 1415, kiedy to gildia szyprów w Gdańsku założyła kaplicę i przytułek dla marynarzy. Była to pierwsza inicjatywa w europie, zorganizowanej pomocy dla ludzi morza, którym stan fizyczny nie pozwalał na dalszą pracę. W czasie konfliktu polsko-krzyżackiego w 1431 roku, wielu żeglarzy wymagało pomocy szpitalnej. W 1432 roku zapadła decyzja o budowie kościoła w miejscu kaplicy, powstały też budynki z mieszkaniami dla pensjonariuszy. Na przestrzeni lat stowarzyszenie rozwijało się, swoja opieką zaczęło obejmować również osoby spoza gildii. Przyszli pensjonariusze zrzekali się swoich dóbr w zamian za dożywotnia opiekę. Jakość tej opieki zależała od posiadanego majątku. Życie pensjonariuszy toczyło się według ściśle ustalonego harmonogramu, stałe pory posiłków i modlitw. Inicjatywa trwała do XIX wieku. W późniejszych latach kościół był wykorzystywany do innych celów. Znajdowały się tu: szkoła nawigatorów, giełda, galeria sztuki, magazyn biblioteczny. Warto zwrócić uwagę na kontrast koloru elewacji bryły kościoła i wieży. Podczas rozbudowy ciągów komunikacyjnych miasta, ówczesne Pruskie władze zadecydowały o rozbiórce bram wjazdowych. Wieża kościoła pochodzi z zlikwidowanej nieopodal bramy świętego Jakuba powstałej w XVII wieku i zaprojektowanej przez Jana Strakowskiego. W kościele znajduje się płyta nagrobna Pawła Beneke, który podczas wojny miast hanzeatyckich z Anglią na galerze zdobył łup, w skład którego wchodził między innymi tryptyk Sąd Ostateczny Hansa Memlinga. Obraz został podarowany Bazylice Najświętszej Maryi Panny.

Reprezentacyjny, przestronny i zaliczany do najciekawszych tego typu obiektów w Polsce, Dworzec Główny, został wybudowany w latach 1894-1900 w nawiązującym do stylu "gdańskiego renesansu". Projektantami obiektu byli Alexander Rundel, Paul Thomer i Georg Cuny. Gmach i wieża dworca zbudowana jest z czerwonej cegły i bogato ozdobiony z piaskowca z Wartkowic. Sylwetka 50 metrowej wieży, pełniącej pierwotnie funkcje wieży ciśnień przed wprowadzeniem koleji elektrycznych, zakończona jest okazałym hełmem wyraźnie harmonizującym z wieżą Ratusza Staromiejskiego. Na wysokości 26 metrów umieszczone są tarcze zegarowe o średnicy ponad trzech metrów.