Początkowo kościół był niewielką kaplicą, znajdującą się obok katolickiego szpitala. Zarówno kaplica, jak i szpital, otrzymały finansowanie od różnych fundacji, a jedną z założycielek była Felicita Tietz – gorąca orędowniczka budowy szpitala i kaplicy. 26 sierpnia 1857 roku wmurowano kamień węgielny sprowadzony z rzymskich katakumb, a prace budowlane realizowano według projektu Juliusza Augusta Lichta. Choć pierwotnie świątynia pełniła funkcję kaplicy szpitalnej, przyciągała również katolików z Dolnego Miasta na nabożeństwa. W latach 1894 i 1911, w związku z rosnącą liczbą wiernych, niewielka kaplica została rozbudowana o prostopadłą nawę, tworząc w rezultacie kościół. Mimo dokonanych przekształceń udało się zachować pierwotny charakter tego budynku.

Po licznych konfliktach z Cesarstwem Francuskim, władca Prus postanowił zorganizować fabrykę broni na wschodzie. Jako lokalizację wybrano Gdańsk. Koszty budowy przewyższały możliwości królewskiego skarbca, więc zadanie to zostało powierzone prywatnemu inwestorowi. W ten sposób powstała fabryka broni w Gdańsku.

Budynek, wzniesiony na początku XX wieku jako koszary wojskowe, od 1966 roku pełni funkcję siedziby Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Szkoła ta została założona w Sopocie w 1947 roku przez Stefana Śledzińskiego, a w 1966 roku przeniesiono ją z Sopotu do Gdańska. Głównym celem działalności uczelni jest kształcenie wysoko kwalifikowanych artystów, w tym instrumentalistów, wokalistów, aktorów, kompozytorów, teoretyków muzyki, dyrygentów, pedagogów i instruktorów. W sezonie 2007-2008 akademia obchodziła Jubileusz 60-lecia.

Kościół został zbudowany w miejscu dawnej drewnianej kaplicy szpitalnej, która istniała tutaj co najmniej do drugiej połowy XIV wieku. Ze względu na liczne pożary niszczące tę dzielnicę, świątynia była wielokrotnie przebudowywana. Szczególnie interesujące są nowoczesne, imponujące witraże od strony ulicy. W kościele św. Barbary przechowywano relikwie męczennicy z Nikomedii, które najprawdopodobniej trafiły na Pomorze za czasów księcia Świętopełka. Podczas wojny Gdańska ze Stefanem Batorym relikwiarz został przetopiony na monety, a ramię męczennicy przeniesiono do kościoła na Długich Ogrodach. Co się z nim później stało, pozostaje nieznane.

Polska Filharmonia Bałtycka im. Fryderyka Chopina w Gdańsku to znana instytucja kultury, która powstała na bazie Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej z lat 50-tych XX wieku. Początkowo łączyła funkcje symfoniczne i operowe, a jej rozwój kierowali Kazimierz Wiłkomirski i Tadeusz Rybowski. W latach 70-tych, by wyodrębnić działalność symfoniczną, stworzono nową orkiestrę pod dyrekcją Zygmunta Rycherta.Orkiestra szybko zdobyła międzynarodowe uznanie, koncertując w prestiżowych salach Europy i zdobywając nagrody, m.in. na Biennale Muzycznym w Berlinie. W latach 90-tych zdecydowano o całkowitym rozdzieleniu filharmonii od opery, a nową samodzielną instytucję od 1994 roku prowadził prof. Roman Perucki.W poszukiwaniu odpowiedniej siedziby filharmonia przeniosła się do zrewitalizowanej elektrociepłowni na wyspie Ołowiance w Gdańsku. Pomysł inspirowany podobnym projektem w szwedzkim Norrköping realizował Marcin Kozikowski, a projekt wsparły fundusze wojewódzkie i unijne. W 2007 roku otwarto nowoczesne centrum muzyczne, które stało się ważnym punktem kulturalnym Gdańska.

Budynek o bardzo ciekawej formie o konstrukcji szkieletowej. W budynku przed druga wojną światową mieścił się klub kajakowy Victoria, nadal pełni rolę klubu i przystani kajakowej MRKS Gdańsk.

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku wybudowano w częsci północnej Ołowianki przepompownię ścieków, zachowaną do dziś. Wraz z nią pojawił się tam pierwszy komin i maszyny parowe. Zadaniem przepompowni było zbieranie ścieków z terenu całego miasta. Została ona celowo umieszczona bardzo nisko, na granicy terenu zurbanizowanego i przemysłowego. Rury odprowadzały ścieki w stronę łąk na Stogach, gdzie po oczyszczeniu w osadnikach wypełnionych piaskiem, w których rosła roślinność, ścieki były zrzucane do Martwej Wisły w okolicach Twierdzy Wisłoujście.