Pierwszy statek, rudo-węglowiec, zbudowany i zwodowany po drugiej wojnie światowej w Stoczni Gdańskiej. Do 30 grudnia 1980 roku „Sołdek” odbył 1478 rejsów morskich, przewiózł ponad 3,5 miliona ton towarów zawijając do ponad 60 portów. Od roku 1985, kiedy to został statkiem muzeum.

Kamienica zakupiona w 1775 roku od rodziny Czapskich, przez Jana Uphagena jako siedziba rajcy gdańskiego. Nowy właściciel wraz z małżonką mógł wprowadzić się do nowego domu dopiero 16 października 1779 roku. Prace remontowe powierzono Janowi Dreyer, prace kosztowały 22 tysiące florenów co było bardzo pokaźną kwotą, za którą można było nabyć kolejną kamienicę. Świadczy to o bogactwie i przepychu z jakim wykończono wnętrza kamienicy. Jan Uphagen był dwukrotnie żonaty, ale nie miał dzieci. Aby uchronić swój majątek postanowił utworzyć fundację rodzinną na zasadzie majoratu, czyli najstarszy syn dziedziczy wszystko, spłacając kwotami pieniężnymi resztę dzieci. Ponadto wyznaczając własnie tą kamienicę przy ulicy długiej jako siedzibę głównego spadkobiercy i zastrzegając nie wprowadzanie w wystroju wnętrz większych zmian. W niezmiennym stanie kamienica doczekała lat 80 i 90 XIX wieku, kiedy zamożni kupcy z głównego miasta zaczęli przeprowadzać się do bardziej atrakcyjnego i cichszego Wrzeszcza, a ich bogate kamienice zaczęły przekształcać się w czynszówki. Wtedy kamienicą jako prawdziwą perełką zaopiekował się literat i pastor Walter Domański, namawiał i pisał artykuły do gazet nawołujące do zachowania kamienicy, tym bardziej że ówczesny właściciel Hans Uphagen zmagał się z permanentnymi problemami finansowymi i nosił się z zamiarem sprzedania kamienicy i wywiezieniem wyposażenia. Wdowa po Hansie Uphagenie podpisała w imieniu syna umowę z magistratem o wynajem na okres 30 lat. Przeprowadzono pracę konserwatorskie w roku 1910-1911 po okiem miejskiego inspektora budowlanego Richard Dähne. Jednak całkowite odrestaurowanie kamienicy nie było by możliwe bez pomocy osób prywatnych, miasto borykało się z problemami finansowymi. Owym człowiekiem był bardzo majętny bankier Karl Früstenberg urodzony w Gdańsku w 1850 roku. Należał do ścisłej elity towarzyskiej, utrzymywał bezpośrednie kontakty z cesarzem. Wspierał artystów berlińskich i angażował się przedsięwzięcia kulturalne, nie zapominał też o Gdańsku. To dzięki jego wydatnej pomocy Dom Uphagena odzyskał dawną świetność, a w dniu 1 listopada 1911 roku utworzono tutaj muzeum.

Pomnik odsłonięto w 1966 roku z inicjatywy Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Projekt wykonali Adam Haupt i Franciszek Duszeńko, w prace rzeźbiarskie było zaangażowanych wielu artystów z całej Polski. Na kopcu o wysokości 20 metrów ustawiono 25 metrowy monument w kształcie miecza, składający się 236 granitowych bloków, przywiezionych z kamieniołomów w Strzegomiu i Borowie o łącznej wadze 1150 ton. Monument zdobią rzeźby marynarza i żołnierza upamiętniające obrońców Polskiego Wybrzeża, oraz inskrypcje miejsc walk: Westerplatte, Pocztę Polską, Hel, Oksywie. Siedem wielkich zniczy symbolizuje, siedem dni obrony Półwyspu Westerplatte. Z podnóża pomnika roztacza się piękny widok na Zatokę Gdańską, Główne Miasto, Nowy Port, Oksywie. Planowanie jest utworzenie z całego półwyspu plenerowego Muzeum Pola Bitwy o Westerplatte.

Owoc inwestycji na przełomie lat 60 i 70, zgodnie z ówcześnie panującą tendencją w urbanistyce stanowił on "akcent wysokościowy" w mieście. Popularnie zwany Zieleniakiem ze względu na kolor swojej elewacji. Z okien restauracji działającej na 16 piętrze roztacza się widok na stocznie, a przy dobrej pogodzie zobaczyć można Sopot, Gdynię a nawet Półwysep Helski. Z drugiej strony zobaczyć można całe śródmieście i Żuławy Gdańskie.

Dawny klasztor Franciszkanów w stylu późnogotyckim, przylegający do korpusu kościoła Świętej Trójcy, został zbudowany na początku XVI wieku i pełnił swoją funkcję przez kilkadziesiąt lat. Ze względu na rosnącą popularność reformacji w Gdańsku, zakon doświadczył upadku, a w 1558 roku ostatni trzej mnisi przekazali budynek pod zarząd Rady Miejskiej, która przeznaczyła go na uczelnię teologiczną. Powstało wówczas Gimnazjum Gdańskie, później znane jako Akademickie, jedna z trzech najbardziej renomowanych szkół w Prusach obok Elbląga i Torunia. Studenci z Prus, Niemiec, Węgier oraz z karpackiego Spiszu przybywali tu, aby zdobywać wiedzę. Uczelnia działała do początku XIX wieku. Po wojnach napoleońskich szkoła zawiesiła działalność, a budynek popadł w ruinę. W 1844 roku Rudolf Freitag, rzeźbiarz z Wrocławia zamieszkujący w Gdańsku, objął opieką zrujnowany budynek, zakładając Muzeum Miejskie (Stadtmuseum). Muzeum to gromadziło sztukę dawna, a kolekcję uzupełniono w 1884 roku zbiorami gdańskiego Kunstgewerbemuseum. W późniejszym czasie dołączono do niej kolekcje znanych gdańskich miłośników sztuki, Lessera Giełdzińskiego i Jakuba Kabruna.W okresie Wolnego Miasta Gdańska muzeum było najważniejszym w mieście. Podczas II wojny światowej udało się uratować najcenniejsze zbiory. Po wojnie zmieniono nazwę na "Muzeum Pomorskie", a do zbiorów dodano ocalałe zabytki z Dworu Artusa, Bazyliki Mariackiej i innych kościołów. Od 1972 roku muzeum nosi tytuł Muzeum Narodowego. Wśród jego zbiorów znajdują się kolekcje gdańskiego rzemiosła artystycznego oraz sztuki gdańskiej, obejmujące malarstwo, meble, rzeźbę, i kowalstwo artystyczne. Znajdują się tu także obrazy holenderskich i flamandzkich mistrzów z XVI i XVII wieku, takich jak Jan van Goyen, Pieter Breugel młodszy, Albert Cuyp, Jacob van Ruisdael. Kolekcja ceramiki, złotnictwa i konwisarstwa reprezentuje słynne dziedziny rzemiosła gdańskiego. W muzeum działa również Galeria Sztuki Współczesnej. Jednak najbardziej cennym dziełem w całej kolekcji jest tryptyk Hansa Memlinga, "Sąd Ostateczny", uznawany powszechnie za najcenniejszy obraz zagraniczny w polskich zbiorach.

Pod koniec XIX wieku zwano ten plac imieniem Leopolda von Wintera, na część wybitnego burmistrza Gdańska w latach 1861-1890. Było to reprezentacyjne miejsce Starego Przedmieścia, z strzyżonymi krzewami i widowiskową fontanną.

Plac Wałowy powstał w pierwszej połowie XVII wieku, w pustej przestrzeni między późnogotyckimi a nowożytnymi fortyfikacjami miasta. Służył przez wieki celom wojskowym - był placem ćwiczeń oddziałów najpierw miejskich, później pruskich. Po zniwelowaniu nowożytnych fortyfikacji miasta, które w u progu XX wieku stały się bezużyteczne pod względem militarnym, powstał w tym miejscu reprezentacyjny park. Pośrodku zbudowano dużą fontannę otoczoną klombem. Pod koniec XIX wieku ustawiono tam pomnik grenadierów.

Centralne Muzeum Morskie założone zostało w 1960 roku jako Muzeum Morskie, do rangi Centralnego podniesione zostało w roku 1972. Instytucja przyjmująca za swoje posłannictwo ochronę dziedzictwa nautologicznego, poprzez gromadzenie i zabezpieczanie zabytków związanych z żeglugą, szkutnictwem, okrętownictwem, rybołówstwem oraz upowszechniające wiedzę o nich, a także o morskiej historii Polski i jej gospodarce.

Polska Filharmonia Bałtycka im. Fryderyka Chopina w Gdańsku to znana instytucja kultury, która powstała na bazie Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej z lat 50-tych XX wieku. Początkowo łączyła funkcje symfoniczne i operowe, a jej rozwój kierowali Kazimierz Wiłkomirski i Tadeusz Rybowski. W latach 70-tych, by wyodrębnić działalność symfoniczną, stworzono nową orkiestrę pod dyrekcją Zygmunta Rycherta.Orkiestra szybko zdobyła międzynarodowe uznanie, koncertując w prestiżowych salach Europy i zdobywając nagrody, m.in. na Biennale Muzycznym w Berlinie. W latach 90-tych zdecydowano o całkowitym rozdzieleniu filharmonii od opery, a nową samodzielną instytucję od 1994 roku prowadził prof. Roman Perucki.W poszukiwaniu odpowiedniej siedziby filharmonia przeniosła się do zrewitalizowanej elektrociepłowni na wyspie Ołowiance w Gdańsku. Pomysł inspirowany podobnym projektem w szwedzkim Norrköping realizował Marcin Kozikowski, a projekt wsparły fundusze wojewódzkie i unijne. W 2007 roku otwarto nowoczesne centrum muzyczne, które stało się ważnym punktem kulturalnym Gdańska.

Zabytkowy siedmiopiętrowy spichlerz. Jest jedynym gdańskim spichlerzem, który przetrwał zniszczenia II wojny światowej. Jest również jedynym gdańskim spichlerzem, który odbudowany został z użyciem oryginalnych materiałów, z epoki. Obecnie znajduję się w nim otwarte w 2008 roku Centrum Edukacji Archeologicznej. Efektowna ekspozycja z efektami dźwiękowymi, a także zapachami, przedstawia uliczkę średniowiecznego Gdańska z przełomu XIV i XV wieku - odtworzony został widok kramów, warsztatów rzemieślniczych, a nawet łaźni. Ciekawostką jest że postacie odtworzono na podstawie badań antropometrycznych przeprowadzonych na szkieletach odnalezionych obok Kościoła świętego Mikołaja.