Historia dworu w gdańskiej Oruni sięga końca XVI wieku, kiedy to pojawił się na planie Berndta Friedricha z 1599 roku. W XVII wieku posiadłość przeszła w ręce burmistrza Bartłomieja Schachmanna, który urządził tu rezydencję letnią. Otaczający ją ogród zachwycał różnorodnością roślin, wodospadami, kwietnikami i roślinnymi labiryntami, a sam dwór służył jako miejsce wystawnych biesiad i koncertów. Kolejnymi właścicielami byli burmistrzowie Gdańska Johann Zierenberg oraz Albrecht Groddeck. W 1698 roku rezydencję odwiedził król Polski August II Mocny, a w 1734 roku kwaterował tutaj rosyjski marszałek Burkhard von Münnich podczas oblężenia Gdańska. W tym czasie prawdopodobnie podpisano akt kapitulacji miasta.
Pod koniec XVIII wieku majątek przejął burmistrz Johann Gottfried Reyger, którego krewny, botanik Gotfryd Reyger, założył w posiadłości ogród botaniczny z egzotycznymi roślinami, takimi jak ananasy czy cytrusy. Rok 1813 przyniósł kres świetności – dwór został zniszczony podczas walk francusko-rosyjskich, a dalsze zniszczenia spowodował orkan w 1818 roku.
W 1816 roku dwór odbudował gdański kupiec Fryderyk August Hoene, nadając mu klasycystyczny wygląd, który zachował się do dziś. Dwukondygnacyjny budynek pokryty czterospadowym dachem ozdobiono portalem wspartym na kolumnach toskańskich, a przed nim urządzono okrągły podjazd. Wewnątrz przetrwały drewniane schody i kominki z XIX wieku. W 1917 roku ostatnia właścicielka, Emilia Hoene, przekazała dwór miastu. Zespół dworski w Oruni, w skład którego wchodzi dwór, budynki gospodarcze, lodownia oraz Park Oruński, do dziś stanowi ważne dziedzictwo historyczne i kulturowe Gdańska. Park jest dostępny dla mieszkańców i turystów, a jego przestrzenie są wykorzystywane na koncerty i festyny.