Jest to największy most wantowy podtrzymywany na jednym pylonie. Mosty wantowe zwane są również mostami podwieszonymi, część jezdna jest podwieszona bezpośrednio na pylonach poprzez stalowe wanty. Wraz z Mostem Siennickiego pełnią funkcje połączenia z drogą krajowej nr 7 Wyspy Portowej.

Przedsiębiorstwo pośredniczące w eksporcie polskiej siarki, jednego z filarów eksportu portu gdańskiego. Świadczy również usługi przeładunkowe, magazynowe produktów petrochemicznych, chemicznych oraz pochodzenia roślinnego.

Podlegający Zarządowi Morskiego Portu Gdańsk SA, Wolny Obszar Celny został otwarty w 1996 roku. Oferuje usługi składowania importowanych towarów bez opłat celnych. W ostatnich latach widać wyraźną tendencję do przeładunku owoców, głównie cytrusy i samochodów.

Początek półwyspowi dała mała mielizna ukształtowana na zachód od ujścia Wisły, stąd jej nazwa w XVII wieku West Platte. Przez dwieście lat działanie rzeki i nanoszenie osadu połączył mieliznę z wschodnim ujściem Wisły. Półwysep wielokrotnie był terenem bitew, ze względu na swoje strategiczne położenie które wpisały się do Polskiej i światowej historii. W roku 1733 starły się tu dwie ówczesne potęgi Europy - Francja i Rosja. Wolna elekcja w Polsce dawała dwóch kandydatów, Leszczyńskiego popieranego przez Francję i Augusta III Sasa popieranego przez Rosję. Wieść o wyborze Leszczyńskiego została przyjęta z wielkim entuzjazmem przez Gdańsk. Radość nie trwało długo, Leszczyński musiał uciekać z kraju pod naciskiem wojsk rosyjsko-saskich, królem został obrany August III popierany przez Cara. Leszczyński ukrył się w Gdańsku licząc na wysłane na pomoc wojska francuskie. Desant wylądował na półwyspie Westerplatte 12 maja 1734 roku, były to jedna bardzo słabe siły aby przerwać kordon oblegających Gdańsk Rosjan. Generał wojsk francuskich Lamotte de la Peirouze wydał rozkaz odwrotu. w Kopenhadze powracające okręty spotkały się z drugą częścią wyprawy udającej się na pomoc Gdańskowi. Poseł francuski w Danii – hrabia Ludwik de Pllo, uznał odwrót statków pod francuską banderą za hańbiące. Z własnej inicjatywy na czele niewielkiej flotylli z 2500 żołnierzy popłynął nad Westerplatte. Wojska francuskie z impetem uderzyły na nieprzyjaciela, jednak przeważające siły przeciwnika i trudny teren załamały atak. podczas walki zginęło 500 francuzów wśród których był hrabia de Pllo. W okresie walk napoleonskich, półwysep Westerplatte znów stał się areną walk. Po drugim rozbiorze Polski w 1793, Gdańsk trafił pod panowanie Prus. W 1807 wojska napoleońskie, wraz z oddziałami polskimi, oblegają Gdańsk. Z odsieczą zostają wysłani rosyjscy żołnierze, transportowani flotą angielską. Desant ląduje w okolicach Westerplatte i Twierdzy Wisłoujście. W odparciu ataku główną rolę odegrały oddziały polskie. W jego odparciu największe zasługi poniosły polskie odziały, okupując zwycięstwo ciężkimi stratami. Pod Wisłoujściem 15 maja 1807 roku padł trafiony kulą karabinową w pierś, prowadząc swój oddział do ataku, młody i waleczny podpułkownik Antoni Parys. W roku 1918 roku Polska odzyskuje niepodległość. Gdańsk w podpisanym 28 czerwca 1919 roku w Wersalu traktacie pokojowym otrzymał status Wolnego Miasta, znajdujące się pod opieką Ligi Narodów. Polska otrzymała również prawo korzystania z portu gdańskiego, w tym również przewożenia przezeń wszelkiego rodzaju materiałów wojskowych i wybuchowych. W marcu 1924 roku Rada Ligi Narodów wyznaczyła na ten cel półwysep Westerplatte. Pod pretekstem kurtuazyjnej wizyty do gdańskiego portu 25 sierpnia 1939 roku wpłynął pancernik szkolny „Schleswig-Holstein”. 1 września o godz. 4.45 ostrzał pancernika z Westerplatte zapoczątkowały drugą wojnę światową.

Powstała w 1346 roku, w celu wzmocnienia ochrony zachodnich, powstałych w średniowieczu, obwarowań Gdańska. Baszta jest przykryta charakterystycznym stożkowatym dachem. Dziwnie kontrastująca z potęgą murów, w dolnej części baszty grubość muru dochodzi do 4 metrów. W najniższej kondygnacji wieży znajduje się magazyn, wskazujący na pierwotne wykorzystanie baszty jako reduty przystosowanej do długiej i samodzielnej obrony. Po wybudowaniu obok Wielkiej Zbrojowni pełniła funkcję prochowni, później zaś stała się magazynem furażu dla koni - stąd jej dzisiejsza nazwa.

Pomnik wykonany w 1897 roku przez Tadeusza Barącza, odlany w brązie, podstawa pomnika wykonana jest z szarego piaskowca tarnopolskiego. Postać Króla przedstawiona jest w narodowym stroju, w żupanie i kontuszu, na wspiętym rumaku, przeskakującym obalone działo, kosz faszynowy i strzaskaną lawetę. Twarz króla była zwrócona na południowy wschód, skąd najczęściej nadchodziło niebezpieczeństwo dla Lwowa. Był to dar społeczeństwa Lwowa w 200 rocznicę zwycięstwa spod Wiednia. Zdobił on kiedyś na Wałach Hetmańskich wejście do Opery Lwowskiej, w najbardziej reprezentacyjnym spacerowym ciągu Lwowa. Dziś miejsce to zajmowane jest przez pomnik Tarasa Szewczenki. Przez kilkanaście lat stał bez cokołu na trawniku przed Pałacem Wilanowskim, do Gdańska sprowadzono go w 1965 roku.

Zbudowano około roku 1400, znajduję się w obrębie głównego miasta, jej zadaniem była obserwacja przedpola ze strony Starego Miasta, które w tym czasie nie posiadało własnych obwarowań. Obecnie baszta wznosi się na wysokość 36 metrów,ustawiona jest na planie ośmioboku. Składa się z ośmiu kondygnacji ze stanowiskami strzelniczymi, z czego trzy dolne są sklepione wraz z piwnicą, która służyła obrońcą za magazyn żywności. Mury ceglanego trzonu mają grubość od 2,5 m w przyziemiu do 1,2 m w wyższych partiach. Wejście do baszy wiodło po ganku muru wysokiego od południa oraz od strony Głównego Miasta w przyziemiu. Obok krawędzi dachu możemy zaobserwować ceglane arkady wsparte ceglanymi wspornikami, zwane machikułami, w tym miejscu biegł nadwieszony ganek z którego przez widoczne otwory, obrońcy mogli razić przeciwnika oblegającego basztę. Kiedyś nazwa baszty wywodziła się od sąsiedniej nie istniejącej już Baszty Dominikańskiej która pierwotnie i żartobliwie nazywana po niemiecku "Kiek in de Kök", co oznaczało "Patrz do kuchni" odnosiła się do pobliskich zabudowań klasztoru dominikańskiego. Na dzisiejszą Basztę Jacek przeszła w I połowie XVIII wieku, obecna nazwa została jej nadana po 1945 roku i odnosi się do świętego Jacka Odrowąża, dzięki któremu w 1227 roku książę Świętopełk sprowadził do Gdańska zakon dominikanów.

Baszta Latarniana otwarta od strony miasta, po obu stronach z murem obronnym zrekonstruowanym w XIX wieku. Na ścianie baszty widać liczne otwory strzelnicze które zapewniały niegdyś załodze baszty duże pole rażenia podczas działań obronnych.

Baszta o kształcie wielokąta łączy ze sobą dwa narożne mury. Początkowo miała otwarte wejście od strony miasta, wielokrotnie przebudowywana oraz wzmacniana. Jej zewnętrzne ściany są przecięte blendami, zakończonymi ostrołukami, w których umieszczone są otwory strzelnicze.

Owoc inwestycji na przełomie lat 60 i 70, zgodnie z ówcześnie panującą tendencją w urbanistyce stanowił on "akcent wysokościowy" w mieście. Popularnie zwany Zieleniakiem ze względu na kolor swojej elewacji. Z okien restauracji działającej na 16 piętrze roztacza się widok na stocznie, a przy dobrej pogodzie zobaczyć można Sopot, Gdynię a nawet Półwysep Helski. Z drugiej strony zobaczyć można całe śródmieście i Żuławy Gdańskie.