Brama Świętego Ducha istniała już w 1378 roku i znana była wtedy jako brama dolna. W XV wieku przebudowana na kształt ukazany na obrazie Antoniego Antoniego Möllera z 1603 roku, niestety obraz zaginął. Fasadę bramy zdobiła podwójna blenda, zwieńczona ażurową attyką, usunięta w XX wieku. Podczas drugiej wojny światowej bardzo ucierpiała, został tylko przejazd i strzępy ścian. Obecnie Bramę zdobi sgraffitowy fryz.

Jedna z najskromniejszych i wyróżniająca się od pozostałych bram na Długim Pobrzeżu. Jej wygląd rożni się ponieważ została odbudowana po zniszczeniach wojennych w stylu klasycystycznym z początku XIX wieku. Warto zwrócić uwagę na wychylające się ściany.

Najdalej na północ wysunięta brama Długiego Pobrzeża, zbudowana pod koniec XV wieku, jest przykładem gotyckiej architektury obronnej. Poprzednio znana jako Brama Rybacka, Brama Straganiarska należy do młodszych gotyckich bram wodnych, powstała w latach 1482-1483. Podobnie jak Brama Chlebnicka i Brama Mariacka, zachowuje charakterystyczne cechy architektury flamandzkiej. W 1765 roku, brakowało już charakterystycznych gotyckich szczytów, sugerując, że brama prawdopodobnie pełniła funkcję mieszkalną. W drugiej połowie XIX wieku została przebudowana i obudowana. W 1897 roku, na miejscu zburzonej części południowej, wzniesiono okazałą kamienicę czynszową, która dominowała na tle bramy. Charakterystycznym elementem bramy jest triada herbowa - Herb Gdańska, Herb Polski oraz Herb Prus Królewskich, umieszczona nad przejazdem od strony Motławy. Budynek ten był również miejscem zamieszkania Zbigniewa Cybulskiego w latach 50. i 60., gdy był aktorem Teatru Wybrzeże.

Wyspa Spichrzów została utworzona w 1576 roku po przekopaniu i poszerzeniu dawnej fosy Gdańska, a także zmianie biegu głównego nurtu Motławy. Ta część miasta była typowo przemysłowa i ściśle związana z Długim Pobrzeżem. Na wyspie znajdowały się liczne spichlerze, których liczba w XVI wieku sięgała już około 340. Te wysokie, przestronne i wielopiętrowe magazyny były zbudowane z drewna, cegły, gliny i kamienia. Spichlerze usytuowane nad rzeką posiadały długie mosty, ułatwiające załadunek i wyładunek towarów bezpośrednio z i na statki. Zamiast numeracji, budynki miały swoje własne nazwy. Warto zapytać, dlaczego dzielnicę przemysłową otoczono kanałami. Odpowiedź jest zaskakująca: Gdańszczanie w ten sposób chronili swoje dobra przed grabieżami, które były surowo karane. Na wyspie wprowadzono zakaz przebywania w nocy, a dodatkową ochroną były watahy psów spuszczane w nocy. Od 1885 roku na wyspę zaczęła docierać kolej, a równocześnie rozwinęła się sieć torowisk, które prowadziły z dworca przy Bramie Nizinnej. Ze względu na zagrożenie pożarowe wagony były ciągnięte przez konie na sam teren wyspy. Ciekawostką są pozostałości obrotnic na drogach ułatwiających skręcanie wagonami w poprzeczne ulice. W 1945 roku wyspa została niemal całkowicie zniszczona przez Armię Czerwoną, która wkroczyła do miasta. Do dzisiaj odbudowano jedynie kilkanaście budynków nad Motławą.

Przed usypaniem wałów obronnych na Dolnym Mieście, brama wraz z Psim Wałem pełniła funkcję obronną na wschodnim wylocie miasta. Nazwa wału nawiązywała do groźnych psów z miejskiej psiarni, które nocą strzegły Wyspy Spichrzów. Wybudowana w XV wieku, wieża bramy została nazwana z powodu swojego podobieństwa do olbrzymiej stągwi na mleko. W XIX wieku planowano rozbiórkę bramy i przeprowadzenie przez nią ulicy, jednak gwałtowne protesty społeczne skłoniły władze do zmiany trasy drogi, omijając zabytek łukiem. Na murze bramy widoczna jest Triada Herbowa, przedstawiająca herby Rzeczypospolitej, Gdańska i Prus Królewskich. Na nabrzeżnym murze można zobaczyć bardzo zniszczony znacznik jednej z powodzi.

Brama została wzniesiona w 1626 roku i jest rezultatem projektu oraz budowy autorstwa wykształconego w Holandii architekta specjalizującego się w budowlach obronnych, Jana Strakowskiego. Pomimo ostatniej wojny, brama pozostała nietknięta, co pozwala nam podziwiać ją w pełnej krasie. Zachowały się oryginalne drzwi z XVII wieku oraz imponujące zamki. Szczególnie imponująca jest południowa fasada, widoczna od strony mostu, gdzie znajduje się kartusz z herbem Gdańska oraz polskim orłem umieszczonym nad nim.

Pomnik ten został odsłonięty 1 września 1979 roku na placu Obrońców Poczty Polskiej, wcześniej znanym jako Plac Heweliusza. Jest on poświęcony pamięci obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku. Autorem projektu pomnika jest Wincenty Kućma. Centralnym motywem monumentu jest przedstawienie umierającego pocztowca, któremu bogini zwycięstwa Nike podaje karabin, a z otwartej torby pocztowej wysypują się listy.

Dawny budynek szpitala z XIX wieku, od 1925 roku utworzona została tutaj polska placówka pocztowa w Wolnym Mieście Gdańsku. Od 1930 roku była ona głównym polskim urzędem pocztowym w Gdańsku, z centralą telefoniczną zapewniającą bezpośrednie połączenie z Polską. W 1939 roku pracowało tam około 100 osób. Rankiem 1 września 1939 roku, o godzinie 4:45, placówkę zaatakowały oddziały SS i policji gdańskiej. Obrońcy, uzbrojeni jedynie w pistolety, stawili czoła trzem samochodom pancernym i dwóm działom. Niemiecki plan zakładał przebicie ściany w sąsiednim budynku, związanie obrońców atakiem od frontu i wtargnięcie do środka, jednak atak został odparty. Plan polskiego Sztabu Generalnego przewidywał obronę przez 6 godzin do czasu przybycia Armii Pomorze, jednak pocztowcy nie otrzymali informacji o wycofaniu Korpusu Interwencyjnego ani o odwołaniu rozkazu obrony.Podczas drugiego szturmu, dowódca obrony, Konrad Guderski, zginął od wybuchu własnego granatu, ale atak ponownie się nie powiódł. Trzeci atak, przeprowadzony około godziny 11, wsparły dwa działa 75 mm, jednak i ten szturm został odparty. Około godziny 15 niemieckie dowództwo zarządziło przerwę w szturmach i dało pocztowcom dwie godziny na kapitulację, sprowadzając jednocześnie haubicę 105 mm i przygotowując podkop z 600-kilogramowym ładunkiem wybuchowym. Po upływie ultimatum, o godzinie 17, ładunek został zdetonowany, co spowodowało zawalenie się części frontowej ściany. Niemcy, wspierani przez trzy działa, wdarli się do budynku, a obrona pocztowców ograniczyła się do piwnic. Około godziny 18 Niemcy użyli motopomp do wpompowania benzyny, którą podpalili miotaczami ognia. Około godziny 19, po 14 godzinach heroicznej obrony, pocztowcy skapitulowali. Dyrektor dr Jan Michoń, który wyszedł z płonącego budynku z białą flagą, został zastrzelony, podobnie jak naczelnik poczty Józef Wąsik. Z budynku poczty udało się zbiec sześciu osobom. Dwóch z nich – Franciszka Mionskowskiego oraz rannego Alfonsa Flisykowskiego – aresztowano 2 września i osadzono z pozostałymi obrońcami. Czterem osobom – Andrzejowi Górskiemu, Franciszkowi Mielewczykowi, Władysławowi Milewczykowi i Augustynowi Młyńskiemu – udało się uciec i przeżyć wojnę. Pozostałych 28 osób osadzono w Prezydium Policji, a rannych i poparzonych przetransportowano do szpitala miejskiego.Grupę więzioną w Prezydium Policji przeniesiono po kilku dniach do Victoriaschule, więzienia, gdzie w pierwszych dniach wojny torturowano Polaków z Gdańska. Grupa ta była sądzona w pierwszym procesie pocztowców 8 września 1939 roku. Losy obrońców potoczyły się różnie. Zabitych pochowano na cmentarzu na Zaspie, obecnie Cmentarzu Ofiar Hitleryzmu przy ul. Bolesława Chrobrego. Ci, którzy przeżyli, zostali aresztowani i skazani na karę śmierci. Pocztowcy, którzy nie brali udziału w obronie, zostali osadzeni w obozach koncentracyjnych. W 1995 roku wyrok skazujący pocztowców został unieważniony, a oni sami uniewinnieni. Wyrok stwierdzał pogwałcenie reguł postępowania sądowego i naruszenie postanowień IV Konwencji Haskiej z 1907 roku.

Monumentalny XVII budynek, zajmuje dwie działki co umożliwiło wybudowanie wysokiej na 30 metrów i szerokiej na 15 fasady. Renesansową kamienicę zaprojektował Hans Kramer dla gdańskiego kupca Dirka Lylge. Sam właściciel dość szybko po zakończeniu budowy popadł w problemy finansowe, a jego dom zajęli wierzyciele. Kamienica wielokrotnie zmieniała właścicieli, w XVII wieku sień budynku wykorzystywali angielscy kupcy przebywający w gdańsku jako miejsce modlitw, stąd pochodzi obecna nazwa. Niektórzy twierdzą odwrotnie, że prawidłową nazwą jest "Dom Anielski" od anioła zdobiącego szczyt kamienicy. Kompromisem dla obu stron jest przepiękne zdobienie kamieniarskie budynku. Pary pilastrów wyznaczają okna, które wydzielają bogato zdobione ornamentem roślinnym gzymsy. Pierwotnie wszystkie detale były pozłacane, a ściany bogato zdobione sgraffitami. Warto zwrócić uwagę na przepięknie zdobiony portal w formie łuku triumfalnego, flankują go podwojone głęboko żłobkowane kolumny. Od końca XVIII wieku do początków XX wieku służył za hotel, w którym mieszkali między innymi Julian Ursyn Niemcewicz, oraz Jadwiga Łuszczewska – Deotyma - autorka książki "panienka z Okienka". Obecnie mieści się tutaj Dom Studenta oraz Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.

Wybudowana w roku 1520, to jedyna w Gdańsku kamienica gotycka z kamienną dekoracją. Portal kamienicy zdobią dwa lwy, w dolnych kondygnacjach znajdują się większe okna zdobione maswerkami, w górnych mniejsze zakończone łukami kotarowymi. Zwieńczenie fasady stanowi attyka z krenelażem. W środkowej belce został umieszczony herb patrycjuszowskiego rodu Schlieffów. Od roku 1616 właścicielami była bardzo wpływowa, wywodząca się z Kołobrzegu, rodzina Schlieffów. Przedstawiciele rodu byli w Gdańsku rajcami, ławnikami. W szczytowym okresie posiadali w Gdańsku 23 spichlerze. Ze szkodą byłoby twierdzenie że ród wpisał się tylko materialnie w historię Gdańska, niejaki Walenty Schlieff zgromadził jedną z największych kolekcji książek i manuskryptów którą dzisiaj możemy podziwiać w Bibliotece Gdańskiej PAN. Z kamienicą wiąże się bardzo interesująca historia, po 300 latach swojej bytności budynek popadł w ruinę, miasto odmówiło funduszy na remont. Ówczesny właściciel zdecydował o rozbiórce, wcześniej demontując i inwentaryzując 287 elementów o wadze 3700 kilogramów kamieniarskich elementów. Nabywca owego zdobienia, za 300 talarów, był anonimowy. Jak się później okazało, był nim król pruski Fryderyk Wilhelm III. Nietypowy ładunek odpłynął barką do Poczdamu, gdzie znany architekt Karl Friedrich Schinkel odtworzył fasadę kaminicy jako część skrzydła budynku zwanego Domem Rycerskim (Kavalierhaus) stojącego na Wyspie Pawiej w granicach dzisiejszego Berlina. Dzięki tym podróżą, kamienica zachowała swój oryginalny wygląd do dzisiaj.

W tym budynku mieściła się do 1652 roku Szkoła Mariacka, sam budynek powstał w 1581 roku. W późniejszym okresie pełnił różne funkcje. Połączony z Nowym Domem Ławy przy Długim Targu 43 pełnił funkcje admiralicji pruskiej, w późniejszym czasie mieścił się tutaj urząd stanu cywilnego. Obecnie swoją siedzibę ma tutaj Gdańskie Towarzystwo Przyjaciół Sztuki i prowadzonej przez nie Galerii "Punkt". Nazwa galerii pochodzi od wydawanego w latach 70 i 80 periodyku kulturalnego. Ciekawostka architektoniczną jest nietypowe ustawienie kamieniczki dłuższą ścianą do ulicy, zamiast wąskim frontonem typowym dla Gdańska. Stąd fasada czterookienna i u góry fasady dwie lukarny zwieńczone identycznymi szczytami. Jasna kamieniarka fasady kontrastująca z ciemnym licem wykonanej z drobnej cegły, była typowa dla stylu niderlandzkiego manieryzmu tego okresu. Okna zakończone łukami pełnymi odciążającymi. Każda z kondygnacji oddzielona belkowaniem z pięcioma na ogół podobnym geometrycznym wzorem, jedynie dolne belkowanie zawiera po środku dwa maszkarony. Lukarny w szczytach zdobione paskami ornamentu okuciowego również charakterystyczne dla manieryzmu niderlandzkiego, wszystko to ujęte jest parami wolut i esownic. Każdy szczyt zakończony jest naczółkiem z szyszką. Szczyty od kondygnacji oddzielone są gzymsem z popiersiami wojowników.

Latarnia powstała w 1984 roku na teranie portu północnego w Gdańsku, jest najmłodsza latarnią na polskim wybrzeżu Bałtyku. Latarnia mieści się na wieży Kapitanatu Portu Gdańsk i nie jest udostępniona do zwiedzania. Wysokość wieży to 56 metrów, a zasięg światła 46 kilometrów.

W Porcie Północnym Gdańsk przeładowuje się gównie towary masowe, węgiel energetyczny i koksujący na eksport. Port jest w stanie magazynować około 600 000 ton węgla, a pirs wyposażony jest w stanowisko załadunkowe umożliwiające przyjmowanie statków o długości 280 m i zanurzeniu do 15 m typu Baltimax. Jest również wyłączną Bazą Paliw Płynnych "Naftoport", obsługującym przeładunek ropy i jej produktów w imporcie i eksporcie. Rurociągi połączone s bezpośrednio w Rafinerią Gdańską. Posiada zdolność przeładunkową 34 mln ton w ciągu roku oraz stanowisko "T" przystosowane do obsługi statków o nośności do 300 tysięcy ton. Obsługuje dostawy surowej ropy naftowej dla rafinerii polskich i niemieckich oraz realizuje eksport z kierunku rosyjskiego. W 2010 roku w terminalu przeładowano 14 milionów ton paliw. Znajduję się tutaj jeden z dwóch terminali kontenerowych w Gdańsku. Po zdobyciu ponad 25% udziału w polskim morskim obrocie kontenerowym w grudniu 2008 roku stał się drugim co do wielkości terminalem przeładunkowym w Polsce. W chwili obecnej DCT Gdańsk jest liderem w obsłudze polskiego importu i eksportu oraz portem przeładunkowym dla Petersburga i innych portów regionu Morza Bałtyckiego. W 2011 roku przeładowała towary o tonażu 1 miliona TEU.

Nazwa pochodzi od statków które wpływając lub wypływając z portu gdańskiego obowiązkowo miały dawać sygnał gwizdkami, syrenami, tyfonami, mijając zakręt przy ujściu Martwej Wisły. To z tego miejsca pancernik Schleswig-Holstein ostrzeliwał Wojskową Składnicę Tranzytową 1 września 1939 roku, to wydarzenie uznaje się za początek II wojny światowej.

Pomnik odsłonięto w 1966 roku z inicjatywy Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Projekt wykonali Adam Haupt i Franciszek Duszeńko, w prace rzeźbiarskie było zaangażowanych wielu artystów z całej Polski. Na kopcu o wysokości 20 metrów ustawiono 25 metrowy monument w kształcie miecza, składający się 236 granitowych bloków, przywiezionych z kamieniołomów w Strzegomiu i Borowie o łącznej wadze 1150 ton. Monument zdobią rzeźby marynarza i żołnierza upamiętniające obrońców Polskiego Wybrzeża, oraz inskrypcje miejsc walk: Westerplatte, Pocztę Polską, Hel, Oksywie. Siedem wielkich zniczy symbolizuje, siedem dni obrony Półwyspu Westerplatte. Z podnóża pomnika roztacza się piękny widok na Zatokę Gdańską, Główne Miasto, Nowy Port, Oksywie. Planowanie jest utworzenie z całego półwyspu plenerowego Muzeum Pola Bitwy o Westerplatte.