Dwór powstał w 1802 roku i należał do zamożnych kupców. Jest utrzymany w klasycznym stylu. Ślady dawnej świetności tego budynku widać gołym okiem. Wystarczy przyjrzeć się drewnianej sztukaterii werandy lub pozostałościom fresków na ścianach. Przed wojną właścicielem tego majątku ziemskiego był człowiek o nazwisku Neufeld. Najstarsi mieszkańcy Olszynki pamiętają, że dawał on pracę wielu ludziom. W czasie wojny pracowali tutaj także radzieccy jeńcy wojenni. Znajdował się tutaj także ogromny park (1,2 ha), w którym rosły okazałe, ponad stuletnie wiązy oraz staw. Charakterystyczne i cenne były holenderskie witraże zdobiące ganek. Po wojnie w dworku wstawiono ścianki działowe. Stworzono kilka mieszkań, do których wprowadzili się ludzie. Sufit i ściany zamalowano, pozostawiając tylko niewielką część fresków. Park został rozparcelowany. Dzisiaj część zajmują działki, a część zupełnie zdziczała. Ludzie, którzy wprowadzili się tu bezpośrednio po wojnie wspominali, że w salonie dworku na czarnym suficie wymalowany był nieboskłon z gwiazdami i planetami, co jest charakterystyczne dla miejsc spotkań loż masońskich.

Cmentarz ewangelicki przetrwał do końca wojny, po której został zdewastowany i praktycznie zlikwidowany. Jedyną pozostałością po dawnym cmentarzu jest kilka nieznanych nagrobków oraz dwie zabytkowe, pochodzące z II połowy XVIII wieku stele mennonickie.

XVIII wieczna, rokokowa stela z piaskowca należąca do Gerharta Bartscha (1704–1777) - sołtysa i starszego zwierzchnika kościoła w Sobieszewie. Stela ewangelicka przedstawia dużą wartość artystyczną, jest bogato dekorowana i posiada wiele symboli: czaszkę z piszczelami, ornament roślinny i głowę anioła.

XVIII wieczna rokokowa stela z piaskowca należąca do Korneliusa Kohna zm. 1780, Simona Lebbego zm. 1800 i Jacoba Grosznika ur. 1742 – zwierzchników kościoła w Sobieszewie. Stela ewangelicka przedstawia dużą wartość artystyczną, jest bogato dekorowana i posiada wiele symboli: czaszkę z piszczelami, ornament roślinny i głowę anioła.

Do ostatecznego powstania Wyspy Sobieszewskiej przyczyniła się ingerencja człowieka w system hydrograficzny Wisły w celu rozwiązania wieloletnich problemów powodzi na terenie Żuław. Prace prowadzono w latach 1889-1895 podczas których wykopano sztuczny kanał zwany Przekopem Wisły, pomiędzy Świbnem a Mikoszewem na odcinku 7,1 km długości. Wody Wisły skierowały się ku morzu nowym szlakiem 31 marca 1895 roku. To hydrotechniczne przedsięwzięcie upamiętniono w setną rocznicę małym pomnikiem który ustawiono w Świbnie, na nabrzeżu promu kursującego przez Wisłę.

Kamienno - betonowa kapliczka w kształcie latarni morskiej.

XVIII wieczna rokokowa stela z piaskowca należąca do Gerharta Bartscha, 1704–1777, sołtysa i starszego zwierzchnika kościoła w Sobieszewie. Stela ewangelicka przedstawia dużą wartość artystyczną, jest bogato dekorowana i posiada wiele symboli: czaszkę z piszczelami, ornament roślinny i głowę anioła.

Przystań w Błotniku jest częścią Żeglarskiej Wielkiej Pętli Żuławskiej, która wiedzie od Gdańska przez Błotnik do Białej Góry, Malborka, Elbląga, portów Zalewu Wiślanego i przez Szkarpawę oraz Przegalinę do Błotnika. Oficjalne otwarcie przystani nastąpiło 4 czerwca 2012 roku. Przystań znajduje się na początku Martwej Wisły. Budynek klubowy usadowiono na palach nad wodą. Na brzegu jest rozległy parking i plac na jachty, które mogą tu zimować. Miejsca do cumowania jachtów przy długich pomostach mają zasilanie w wodę pitną oraz energię elektryczną. Przed inauguracją sezonu żeglarskiego 2013 spodziewane jest otwarcie 23-metrowej wieży widokowej Żuławskie Oko. Z wieży widoczne będą nadbałtyckie plaże na Wyspie Sobieszewskiej, ujście Wisły oraz Żuławy wraz z infrastrukturą melioracyjną i kanałami odwadniającymi.

To własnie w tej kamienicy od początku XVII wieku wyrabiano najbardziej znany gdański trunek Goldenwasser - "złota wódka", którą nawet wspominał Mickiewicz w Panu Tadeuszu - "... wódka to gdańska, napój miły dla Polaka". Produkcje tego trunku zapoczątkował w 1598 roku holenderski menonita, po otrzymaniu obywatelstwa gdańskiego, Ambrosius Vermoellen. Swoją wytwórnie nazwał Der Lachs - Łosoś. Ryba ta jest symbolem szczęścia i dobrobytu, od tej pory sygnowała wszystkie wyroby probierni. Jednak najsławniejszym produktem wytwarzanym w jego fabryczce stał się Goldwasser. Wydarzenie to upamiętnia tablica na elewacji kamienicy. Obecnie wyskokowego napoju nie produkuje się już w tym miejscu, ale od niedawna na Pomorzu w Pruszczu Gdańskim. Sama kamienica została odbudowana w stylu rokokowym z połowy XVII wieku. Sama receptura ukryta była przez wieki i była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Wiadomo było że w korzennej wódce pływa dwudziestodwu karatowe złoto. Markowy trunek Gdańska gościł na największych dworach europejskich i był ulubionym trunkiem Carycy Katarzyny II. Kroniki wspominają kolejnych właścicieli receptury: Bestvater, Henrichsdorf, Marwitz oraz Wundichow. Obecnie prawnym dziedzicem i właścicielem oryginalnej receptury jest graf von Hardenberg, właściciel fabryki likierów Hardenberg-Wilthen AG w Niemczech.

Brama została wzniesiona w 1361 roku jako flanka południowych umocnień Gdańska oraz obszarów dawnych stoczni. W XVI wieku rozpoczęto budowę bastionowych wałów otoczonych fosą. W latach 1623-1638 dodano bastiony typu staroholenderskiego, zaprojektowane przez Kameliusza van den Boscha, od strony południowej. W wyniku tych działań baszta straciła swoje pierwotne znaczenie militarne. W latach 1570-1575 architekt Paulus van der Horne przeprowadził renowację baszty, zwiększając wysokość dachu i przekształcając ją w miejskie więzienie dla szczególnie niebezpiecznych przestępców. Obecnie budynek pełni funkcję siedziby służb konserwatorskich, które objęły go w zarząd w 1975 roku.

Jedna z najstarszych bram wodnych w Gdańska. Brama została wybudowana w XIV wieku. Nazwa najprawdopodobniej pochodzi od drogi, którą pędzono bydło. Na początku XX wieku władze miejskie zdecydowały o całkowitej przebudowie budynku i z gotyckiej przerobiono ją na historyzującą, po wojnie odtworzona została w pierwotnej formie gotyckiej, z wykorzystaniem średniowiecznych fragmentów murów.

Zbudowana na przełomie XIV i XV wieku, jest to najstarsza z trzech zachowanych późnogotyckich bram wodnych. Świadczy o tym nie tylko jej architektoniczna bryła, lecz także umieszczony nad wjazdem od strony Motławy herb Gdańska pochodzący z czasów krzyżackich: dwa krzyże bez korony. Natomiast od strony miasta nad wjazdem umieszczono herb Książąt Pomorza Gdańskiego, symbol lili.Budowla ma plan prostokąta, jest poprzecinana pionowymi blendami zakończonymi dwoma ostrołukami, a przejazdy zakończone są schodkowym szczytem z krenelażem. Od strony Motławy posiadała dwie ośmiokątne wieżyczki, z których zachowała się tylko północna.Brama zachowała się w stanie pierwotnym, nie ucierpiała w czasie drugiej wojny światowej.

Brama Mariacka, zbudowana pod koniec XV wieku, swoim kształtem wyraźnie przypomina sąsiednie bramy Chlebicką i Świętego Ducha. Na przelotowej stronie miasta umieszczony jest herb Gdańska, obowiązujący od 1457 roku, przedstawiający dwa lwy trzymające tarczę herbową z dwoma krzyżami zwieńczonymi koroną. Z kolei od strony Motławy, na przejściu, Brama zdobiona jest zespołem herbów, gdzie w centralnej części umieszczony jest herb Rzeczypospolitej, a herb Gdańska i Prus Królewskich skłaniają się w kierunku tegoż, w symbolicznym geście pokłonu heraldycznego.Bramę zdobią blendy, częściowo podwojone, zakończone ostrołukami. Podczas drugiej wojny światowej Brama ucierpiała poważne zniszczenia, jednak w latach sześćdziesiątych została odbudowana i przekształcona w siedzibę Muzeum Archeologicznego.W 1998 roku, na stronie Motławy, umieszczono pamiątkową tablicę upamiętniającą Alexandra von Humboldta oraz jego związki z Gdańskiem, w tym honorowe członkostwo w miejscowym Towarzystwie Przyrodniczym.