Manierystyczna kamienica zbudowana w VXII wieku, jeden z nielicznych zachowanych zabytków Starego Miasta. Ciekawostką jest, że jedyne wejście znajduje się od strony dziedzińca Ratusza Staromiejskiego. W XVII wieku została zakupiona przez konwent cystersów z Pelplina jako stała rezydencja dla przybywających do Gdańska przełożonych klasztoru.

Wielki Młyn został wzniesiony przez Krzyżaków w 1350 roku na sztucznie powstałej wyspie zwanej Tarczą, uważany jest za największy średniowieczny zakład przemysłowy powstały na ziemiach polskich. Potężne koła młyńskie, po sześc na jedną ścianę, napędzane były wodami Kanału Raduni. Dla uzyskania większego spadku wody, kanał poprowadzono z okolic Pruszcza Gdańskiego, budowa trwała 20 lat. Pod spadzistym dachem mieścił się sześciokondygnacyjny magazyn zbożowy, a od frontu dobudowany był wielki piec zbożowy. W 1391 roku faktoria częściowo spłonęła. W lutym 1454 roku, gdańszczanie opanowują młyn, co oznacza przyjęcie zwierzchnictwa króla polskiego i zapoczątkowuje wojnę przeciwko Krzyżakom. W przywileju wydanym w Elblągu, król Polski Kazimierz Jagiellończyk w roku 1454 przekazał młyn gdańszczanom. Młyn funkcjonował do 1945 roku, choć mechanizmy zmodernizowano w latach międzywojennych. Na drugiej kondygnacji znajduje się Oceanarium Podwodny Świat z ciekawą ekspozycją ryb egzotycznych i innych organizmów morskich.

Kościół św. Katarzyny jest najstarszym kościołem parafialnym na Starym Mieście i jednym z najstarszych w Gdańsku. Powstał w latach 1227–1239, fundatorami byli książęta Pomorza Gdańskiego, rozbudowany został w XIV w. Jednak wiele wskazuje na to że znajdowała się w tym miejscu znacznie starsza świątynia, badania archeologiczne wskazują na istnienie preromańskiej świątyni i cmentarza z początków XI wieku. Niektórych zmarłych chowano tu w pniach drzew, co jest łączone z kulturą prapolską, podobne groby znaleziono w gdańskiej dzielnicy Zamczysko. Patronką kościoła jest święta Katarzyna Aleksandryjska z Egiptu, nazywana też od około 1226 roku patronką Gdańska. W kościele swoje kaplice i ołtarze mieli kupcy, rzemieślnicy, rybacy, a także znajduję się tutaj płyta nagrobna Jana Heweliusza. Od roku 1555 do 1945 zawiadywali kościołem luteranie. Najcenniejsze zabytki przetrwały wojnę, sam kościół został zbombardowany, jego odbudowa trwa do dziś.

Kamienica zakupiona w 1775 roku od rodziny Czapskich, przez Jana Uphagena jako siedziba rajcy gdańskiego. Nowy właściciel wraz z małżonką mógł wprowadzić się do nowego domu dopiero 16 października 1779 roku. Prace remontowe powierzono Janowi Dreyer, prace kosztowały 22 tysiące florenów co było bardzo pokaźną kwotą, za którą można było nabyć kolejną kamienicę. Świadczy to o bogactwie i przepychu z jakim wykończono wnętrza kamienicy. Jan Uphagen był dwukrotnie żonaty, ale nie miał dzieci. Aby uchronić swój majątek postanowił utworzyć fundację rodzinną na zasadzie majoratu, czyli najstarszy syn dziedziczy wszystko, spłacając kwotami pieniężnymi resztę dzieci. Ponadto wyznaczając własnie tą kamienicę przy ulicy długiej jako siedzibę głównego spadkobiercy i zastrzegając nie wprowadzanie w wystroju wnętrz większych zmian. W niezmiennym stanie kamienica doczekała lat 80 i 90 XIX wieku, kiedy zamożni kupcy z głównego miasta zaczęli przeprowadzać się do bardziej atrakcyjnego i cichszego Wrzeszcza, a ich bogate kamienice zaczęły przekształcać się w czynszówki. Wtedy kamienicą jako prawdziwą perełką zaopiekował się literat i pastor Walter Domański, namawiał i pisał artykuły do gazet nawołujące do zachowania kamienicy, tym bardziej że ówczesny właściciel Hans Uphagen zmagał się z permanentnymi problemami finansowymi i nosił się z zamiarem sprzedania kamienicy i wywiezieniem wyposażenia. Wdowa po Hansie Uphagenie podpisała w imieniu syna umowę z magistratem o wynajem na okres 30 lat. Przeprowadzono pracę konserwatorskie w roku 1910-1911 po okiem miejskiego inspektora budowlanego Richard Dähne. Jednak całkowite odrestaurowanie kamienicy nie było by możliwe bez pomocy osób prywatnych, miasto borykało się z problemami finansowymi. Owym człowiekiem był bardzo majętny bankier Karl Früstenberg urodzony w Gdańsku w 1850 roku. Należał do ścisłej elity towarzyskiej, utrzymywał bezpośrednie kontakty z cesarzem. Wspierał artystów berlińskich i angażował się przedsięwzięcia kulturalne, nie zapominał też o Gdańsku. To dzięki jego wydatnej pomocy Dom Uphagena odzyskał dawną świetność, a w dniu 1 listopada 1911 roku utworzono tutaj muzeum.

Siedziba najbogatszego i wpływowego w Gdańsku rodu Ferberów, dał on miastu: 6 burmistrzów, 3 ławników, 6 rajców, 3 kanoników i 1 biskupa. Historia kamienicy zaczyna się w 1560 roku kiedy Constantin Ferber, syn Eberharda, postanawia wznieść kamienicę według najnowszych trendów architektonicznych manieryzmu, celem podkreślenia znaczenia i bogactwa rodziny. Zarówno Eberhard i Constantin byli burmistrzami Gdańska, ten pierwszy zwany również królem Gdańska. Constantin wsławił się nieustępliwością, sprawną dyplomacją i politycznym zwycięstwem w wojnie polsko-gdańskiej w 1577 roku. Kamienica służyła właścicielom do roku 1786 - do dnia śmierci ostatniego przedstawiciela rodu. Kamienica nie od zawsze nosiła nazwę "Dom Ferberów". Wcześniej nazywano ją "Adam i Ewa", źródłem była scenka umieszczona na drzwiach ukazująca wypędzenie pierwszych rodziców, Adama i Ewy z raju. Legenda głosi że drzwi miały diabelską moc. Eberhard Ferber po śmierci swojej ukochanej żony żył w samotności. Pragnął przywołać żonę z zaświatów. Skontaktował się z weneckim mistrzem magii, który obiecał spełnić jego życzenie. Dwa organizowane seanse nie powiodły się. Przyczyną, jak stwierdził czarownik, była obecność osób trzecich. Podczas trzeciej wizyty weneckiego maga w domu miał być tylko rajca, sługa jednak nie chciał dopuścić do wywołania swojej zmarłej pani i ukrył się w kominku. Mistrz magii przystąpił do dzieła. Kiedy nastąpił wreszcie kontakt z zaświatami zniknął nagle sługa schowany w kominku i pojawili się pierwsi rodzice - Adam i Ewa, potem ojciec gospodarza i na końcu postać zmarłej żony. Rajca Ferber rzucił się na kolana przed postacią zmarłej prosząc o przebaczenie za zakłócenie jej wiecznego spoczynku. W tym momencie jakaś nie wyjaśniona siła poraziła rajcę, a mistrz magii wraz z wywołanymi postaciami zniknął na zawsze. Stąd na drzwiach scena ze scenką ukazującą Adama i Ewę oraz pierwszy grzech. Po śmierci rajcy kamienica stała niezamieszkała. Krążyła legenda, iż kamienicę nawiedzają duchy. Od tego czasu przyjął się zwyczaj, że przestępców prowadzonych na stracenie zatrzymywano przed drzwiami kamienicy, a nad ich głowami łamano drewniane laski. Około połowy XIX wieku znaleźli się odważni, którzy postanowili przebudować parter kamienicy i otworzyć tam cukiernię. Drzwi usunięto. Ciążąca na kamienicy klątwa zniknęła. Kolejną opowieścią jest historia o chłopcu, dziedzicu ferberowskiej fortuny i potęgi, który z okna kamienicy, trzymany przez opiekunkę, oglądał barwny orszak jednego z królów wjeżdżających do gdańska i towarzyszące temu powitanie gdańszczan. Nieuważna opiekunka zapatrzyła się, na jakiegoś szczególnie urodziwego młodzieńca z królewskiego orszaku i rozluźniła uścisk ramion, którymi asekurowała stojące na parapecie dziecko. Nieszczęście tylko czekało na taką okazję. Chłopiec zachwiał się i runął z trzeciego piętra w dół prosto na przedproże. Uratować miał go kosz pełen kapusty ustawiony przez służącą na przedprożu, w którym bezpiecznie wylądował. Zestawienie tej legendy z figurką spadającego dziecka na samej górze epitafium Constantina Ferbera w Kościele Mariackim, pozwala rozpoznać w nim bohatera legendy.

Kamienica została wzniesiona w 1620 roku. Właścicielami budynku był ród Frederów, a potem pochodzący z Bremy ród Czirenbergów. Daniel Czirenberg i jego syn Johan byli burmistrzami Gdańska. Bardzo bogato zdobiona fasada kamienicy jest dziełem jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy i architektów tego okresu Abrahama van den Blocke. Artysta pracował na zamówienie Czirenbergów. Wcześniej istniejące ornamenty medalionów z głowami cezarów z roku 1549 wykonał Piotr Ringering na zlecenie Frederów. Patrząc na kamienicę można podziwiać nie tylko jej piękno i styl architektoniczny, ale także styl życia ostatnich właścicieli. Spoglądając na dwa detale, herb rodowy nad portalem wejściowym w postaci żurawia trzymającego nogą kamień, symbolizujący czujność i napis na attyce 'PRO INVIDIA' co znaczy dla zazdrości, oczywiście sąsiadów.

Nazwa kamienicy pochodzi od lwów pierwotnie znajdujących się na przedprożu kamienicy. W 19 wieku po wielkich przemianach oblicza Gdańska, dla poszerzenia przestrzeni dla wciąż zwiększającego się ruchu pojazdów, zlikwidowano dawne fortyfikacje i piękną osobliwość Gdańska - przedproża. Lwy przeniesione zostały na kolumny portalu wejściowego kamienicy. Kamienicę zaprojektował Hans Kramer w 1569 roku, na zlecenie rodziny Schwartzwald. W kamienicy organizowano spotkania uczonych i artystów, a także zapisała się znacząco w historii Gdańska, w 1636 roku mieszkał tu król Polski Władysław IV. Obecnie od 1984 roku znajduję się tu Rosyjskie Centrum Nauki i Kultury w Gdańsku.

Kamienica w stylu dojrzałego renesansu, z nutą francuskich i włoskich wpływów, charakteryzuje się pilastrami otaczającymi całą strukturę. Wyraźnie zaznaczone są gzymsy poszczególnych kondygnacji, ozdobione tryglifami, metopami i bukarionami. Szczyt zdobią wnęki z puttami, lukarna oraz figura Zeusa. Kamienica została ufundowana przez rodzinę Conertów w 1560 roku, jednak krótko po tym czasie, bo roku 1606 kamienica została odsprzedana. W ciągu kolejnych lat kamienica przechodziła przez różnych właścicieli. Najdłużej, przez ponad dwa wieki od połowy XVII wieku, należała do rodziny Schumanów. Stąd pochodzi nazwa kamienicy. Z tej rodziny wywodziło się 5 burmistrzów, 4 burgrabiów królewskich i 11 rajców miejskich. W latach współczesnych kamienica została poddana przebudowie, a w 1912 roku przekształcono ją w kawiarnię. Część wyposażenia sieni została przeniesiona do Ratusza Staromiejskiego. Od 1917 roku właścicielem budynku była berlińska spółka "Disconto Gesellschaft Danzig". W trakcie drugiej wojny światowej kamienica ucierpiała znacznie, została odbudowana. Obecnie mieści się w niej informacja turystyczna.

Jest to niewątpliwie najpiękniejsza budowla w Gdańsku i jedna z najpiękniejszych w Europie. Pierwotny dwukondygnacyjny, z niską, surową w kształcie wieżą wzniesiono 1382 roku na miejscu pierwotnego może drewnianego. Około połowy XIV wieku nadbudowano trzecia kondygnację, podwyższono wieżę w dwóch etapach wieńcząc ją strzelistym gotyckim hełmem. Od strony Długiego Targu powstaje gotycka attyka. Po dwóch pożarach w 1494 i 1556 nastąpiła odbudowa w stylu renesansowym ponadto po stronie wschodniej dobudowano trzy skrzydła, ścianę wschodnią od strony Długiego Targu zwieńczyły narożne wieżyczki oraz galeryjką na której został umieszczony herb Polski, Prus Królewskich i Gdańska. Wieża uzyskała w 1561 roku wspaniały, wielokondygnacyjny hełm renesansowy, dzieło Dirka Danielsa. Znalazł się w nim carillon Jana Moora z Brabantu, składający się z czternastu dzwonów, ozdobionych orłami polskimi. Na szczycie stanęła grubo złocona statua Zygmunta Augusta. Przeszło dwa wieki później w 1768 roku Daniel Eggert wykonał przepiękny portal oraz prowadzące do niego schody. Wnętrze ratusza a zwłaszcza słynna Czerwona Sala, Zimowa Sala i inne uzyskały w XVI i XVII wieku niezwykle bogaty wystrój, składający się z licznych rzeźb, obrazów, wyrobów rzemiosła artystycznego, dzieł wybitnych mistrzów pędzla i dłuta. Na każdym kroku spotykało się orły polskie, portrety królów polskich i inne pamiątki polskości.

Od XIII wieku pełniła funkcje traktu kupieckiego, głównego ciągu drożnego Gdańska, którego przedłużeniem był owalny plac targowy. Od zawsze pełniła funkcję reprezentacyjną, w tej części mieszkali najznamienitsi, kamienice należały do patrycjuszy, kupców i piastujących najwyższe urzędy w mieście. Z powodu uroczystych parad organizowanych na cześć Polskich Królów przybywających do Gdańska nazwana Drogą Królewską.Ponad 80 kolorowych, zdobnych często rzeźbami, ceramiką, czy kompozycjami malarskimi kamieniczek składa się na niezwykły obraz architektoniczny. Piękny ten zespół domów powstał na przestrzeni kilku wieków, w oparciu o panujące w danych okresach style. Nadchodzące mody przyniosły zmiany w wystroju plastycznym ścian kamieniczek, które zachowały swoją smukłość, swoją szerokość na dwa lub trzy okna, dyktowaną wymiarami należącej do właściciela działki budowlanej. Zdobione zazwyczaj wejście do którego wchodziło się z ulicy zdobnymi tarasami, przedprożami, charakterystycznymi dla Gdańska, wysokie z drobnym podziałem okna i wspaniałe, zazwyczaj trójkątne szczyty to zasadnicze elementy zwróconych w stronę ulicy fasad gdańskich kamieniczek.

Od zawsze najparadniejszy plac Głównego Miasta, obudowany kamieniczkami z pysznie zdobionymi fasadami i zamieszkany dawniej, zawsze, przez najmożniejszych członków patrycjatu gdańskiego. Na placu tym odbywały się wszystkie uroczyste obchody miasta, powitania królów polskich, dla których stawiano wspaniałe bramy triumfalne. Przy Długim Targu zamieszkiwali niegdyś królowie polscy, bądź w ratuszu, bądź w specjalnie przygotowanych dla nich kamienicach, po usunięciu z nich mieszkańców. Najczęściej zatrzymywali się w domach 1-4 na przeciw Domu Artusa.

Pomnik Świętopełka II Wielkiego, średniowiecznego księcia pomorskiego, został odsłonięty w sierpniu 2010 roku, aby uczcić 750-lecie Jarmarku Dominikańskiego. Rzeźba, zaprojektowana przez lokalnego artystę Wawrzyńca Sampa, została odlana w Pleszewie z inicjatywy Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Mający 2,8 metra wysokości pomnik przedstawia Świętopełka w pełnym uzbrojeniu: w hełmie, płaszczu, z tarczą, mieczem oraz włócznią skierowaną ku niebu. Na tarczy, którą trzyma w jednej dłoni, widnieje odwrócona kotwica, symbol umieszczany niegdyś na jego pieczęci książęcej. W drugiej dłoni Świętopełk dzierży dokument lokacyjny Gdańska, nawiązując do jego zasługi w lokacji miasta na prawie lubeckim w 1263 roku. Dzięki swojej nieustępliwości w walce z Zakonem Krzyżackim, książę ten stał się jednym z najsławniejszych władców średniowiecznego Pomorza.

Świętopełk II jest uważany za najwybitniejszego władcę Pomorza Gdańskiego, który odznaczał się nie tylko długotrwałymi, dzielnymi, ale także skutecznymi działaniami w walce z Zakonem Krzyżackim. Był również fundatorem klasztoru Cystersów w Oliwie. Pomnik ku jego czci został odsłonięty w 1967 roku i jest efektem projektu oraz wykonania artysty rzeźbiarza Alfonsa Łosowskiego.

Budowę kościoła rozpoczęto w 1818 r., a ukończony został rok później. Ten fryzyjsko-flamandzki kościół służył mennonitom do 1945 r. Obecnie gospodarzami obiektu są zielonoświątkowcy. Jest największą zachowaną budowlą po menonicką na obszarze Europy Wschodniej. Kościół posiada unikatowe wartości dla miasta Gdańska, jak również całego Pomorza Gdańskiego.